ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙΟΥ
Όπως έχει αναφερθεί και σε άλλα κεφάλαια - σελίδες, στην περιοχή που βρίσκεται σήμερα το Παλαιοχώρι Τυμφρηστού (Ομιλαίων) Φθιώτιδος, καθώς και τα άλλα γειτονικά χωριά, υπήρχαν αρχαίοι οικισμοί από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι και τις αρχές της τουρκοκρατίας. Αυτό μαρτυρούν τα λιγοστά ευρήματα της περιοχής όπως, αρχαίοι Μυκηναϊκοί τάφοι, λείψανα αρχαίων οχυρωματικών τειχών στο Γαρδίκι, στη Σέλλιανη (Μάρμαρα) και άλλες περιοχές, αρχαία νομίσματα και όστρακα από καλής ποιότητος αγγεία που βρέθηκαν στη Σέλλιανη (Μάρμαρα) και σύμφωνα με την αρχαιολόγο Φανουρία Δακορώνια μαρτυρούν την ύπαρξη οικισμών ακόμη και από την 2η και την 3η χιλιετία π.Χ κ.ά. Λόγω όμως της τοποθεσίας των οικισμών αυτών (ευρίσκοντο κατά μήκος της αρχαίας οδικής αρτηρίας που συνέδεε την Ήπειρο και την Θεσσαλία με την Νότια Ελλάδα και την Πελοπόννησο. (Βλ. Σελίδα: Χάρτες), υπέστησαν πολλές δηώσεις και ερημώσεις από βαρβαρικές επιδρομές όπως, το 279 π.Χ με τους Γαλάτες, αλλά και αργότερα με τους Ρωμαίους, τους Κοστοβώκους, τους Γότθους, τους Σλάβους, τους Βουλγάρους, τους Σταυροφόρους, Καταλάνους κ.ά. Επίσης, από τους αρχαίους Χάρτες, που έχουν βρεθεί από την παρούσα έρευνα και έχουν αναρτηθεί στη σελίδα Χάρτες, προκύπτει ότι η αρχαία πόλη ή Όμιλος μικρών οικισμών των "Αινιάνων" με την ονομασία "Ομίλαι", ευρίσκετο σε αυτή την περιοχή. Μάλιστα ένας από τους Χάρτες αυτούς αναγράφει εκτός από το όνομα της αρχαίας πόλης Ομίλαι και το όνομα του σημερινού χωριού Πουγκάκια (Homilae - Pugaki). Με δεδομένο ότι το Παλαιοχώρι μέχρι το 1946 ήταν συνοικισμός των Πουγκακίων, προκύπτει σαφώς ότι το όνομά του μας παραπέμπει σε αυτό το "Παλαιό χωριό" που υπήρχε στην αρχαιότητα στην ίδια τοποθεσία. Όσοι κάτοικοι διασώθηκαν και παρέμειναν στην περιοχή αυτή μέχρι την περίοδο της τουρκοκρατίας, αναγκάσθηκαν από τους δυσβάστακτους φόρους και προπαντός από το αίσθημα ανασφάλειας να εγκαταλείψουν τα χωριό τους και να αναζητήσουν προστασία στις βουνοκορφές.
Το φαινόμενο με την ερήμωση ολόκληρων χωριών πήρε τέτοιες διαστάσεις, ώστε οι Τούρκοι ιστορικοί να το ονομάσουν «η μεγάλη φυγή». Την περίοδο αυτή παρατηρούμε σε όλη την Ελληνική Επικράτεια αύξηση των Μοναστηριών. Οι κάτοικοι κυρίως των ορεινών χωριών έχτιζαν Μοναστήρια στα οποία αφιέρωναν τα κτήματά τους και όλα τα υπάρχοντά τους, διότι λόγω των «ειδικών προνομίων» είχαν το δικαίωμα να έχουν περιουσία χωρίς να πληρώνουν φόρους. Οι ίδιοι οι κάτοικοι ή γινόντουσαν καλόγεροι στα Μοναστήρια που έχτιζαν και καλλιεργούσαν τα κτήματά τους ανενόχλητοι πλέον από τις τουρκικές αρχές, ή γινόντουσαν Κλέφτες στις απάτητες βουνοκορφές και πολεμούσαν τον κατακτητή. Την περίοδο αυτή προφανώς κτίσθηκε και το Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία. Σύμφωνα με την παράδοση, αλλά και τις μαρτυρίες ηλικιωμένων ατόμων της περιοχής, στην μεγάλη ακμή του Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία υπήρχε πήλινος υπόγειος αγωγός που διοχετευόταν το γάλα, από τα μαντριά που βρίσκονταν στην περιοχή «Νίσβαρη» και άλλες γειτονικές θέσεις μέχρι το Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, προκειμένου οι καλόγεροι να το κάνουν τυρί, βούτυρο και άλλα προϊόντα. Αυτό σημαίνει ότι στις περιοχές αυτές («Νίσβαρη» και άλλες γειτονικές θέσεις), υπήρχαν κατοικίες ποιμένων, στάνες για τα ζώα, αποθήκες κ.λ.π και οι κάτοικοι των περιοχών αυτών είχαν άμεση σχέση με το Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία.
Λίγο πριν την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, κατέφθασαν στην περιοχή και άλλοι κατατρεγμένοι Έλληνες, κυρίως από την περιοχή του Σουλίου, οι οποίοι δημιούργησαν μαζί με τους ελάχιστους ντόπιους κατοίκους, την Κοινότητα Πουγκακίων αρχικά και αργότερα τις Κοινότητες Παλαιοχωρίου, Καναλίων, Πιτσίου και Λευκάδας Φθιώτιδος.
Μία από τις παλιές οικογένειες της περιοχής, με απώτερη καταγωγή από το "Σούλι", που κατοικούσε εκείνη την περίοδο στην περιοχή «Νίσβαρη» - «Σελλάκια ή Σουλλάκια», είχε επαφές με το Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία και αργότερα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην δημιουργία του νέου οικισμού στα κτήματα του διαλυθέντος Μοναστηριού στο Παλαιοχώρι, ήταν και η οικογένεια του Κώστα Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου ή Παπαναγιώτη, ο οποίος είχε και το παρωνύμιο «Κουδούνας». Αυτό προκύπτει τόσο από τις πληροφορίες ηλικιωμένων ατόμων της περιοχής, όσο και από άλλα πραγματικά περιστατικά τα οποία θα αναφέρω στην συνέχεια. Συγκεκριμένα, ο Κωνσταντίνος Δημ. Παπαναγιώτου (εγγονός του Κώστα Παπαναγιώτου «Κουδούνα» και πατέρας του στρατηγού Νικολάου Παπαναγιώτου, ο οποίος είχε το ίδιο παρωνύμιο με τον Γενάρχη - παππού του, "Κουδούνας") το 1970, ευρισκόμενος σε ηλικία 100 ετών περίπου και με πλήρη διαύγεια πνεύματος, μου είχε δηλώσει ότι οι πρόγονοί του ήταν από τους παλαιότερους κατοίκους του Παλαιοχωρίου, είχαν απώτερη καταγωγή το Σούλι και ότι πριν την εγκατάστασή τους στη σημερινή θέση στο Παλαιοχώρι κατοικούσαν στην περιοχή «Σελλάκια ή Σουλλάκια» καθώς και στο «Νίσβαρη», δυτικά του Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία. Επίσης, ότι οι πρόγονοί του είχαν επαφές με την περιοχή του «Ευπαλίου» της Ναυπάκτου και ενδεχομένως να υπήρχαν εκεί συγγενείς του.
Όπως προκύπτει από την υπ’ αρίθ’ 10028 / 20 – 9 – 1922 Δημόσια Διαθήκη του Δημητρίου Κων. Παπαναγιώτου (Παπαναϊτάκη) [Βλ. Σελίδα 1, Σελίδα 4 ] και την υπ’ αρίθ’ 692 / 1 – 9 – 1931 Δημόσια Διαθήκη της Αικατερίνης Χήρας Δημητρίου Παπαναγιώτου [Βλ. Σελίδα 1, Σελίδα 4], υπήρχε πράγματι κτηματική περιουσία της οικογένειας Παπαναγιώτου στα «Σουλλάκια» και τον «Νίσβαρη» που διανεμήθηκε στους απογόνους της (ένα μέρος της κτηματικής τους περιουσίας ήταν και η περιοχή που βρίσκεται σήμερα η εκκλησία «Άγιοι Πάντες»). Επίσης, από την παρούσα έρευνα προέκυψε ότι πράγματι στην περιοχή του «Ευπαλίου» της Ναυπάκτου, υπήρχε οικισμός με την ονομασία «Νίσβαρης» (σήμερα ονομάζεται «Κοκκινοχώρι») [Βλ. Σελίδα 1, Σελίδα 2] και ότι η παλαιά ονομασία του «Ευπαλίου» ήταν «Σουλλέ». Αυτό σημαίνει ότι μεταξύ των δύο περιοχών υπήρχε κάποια σχέση και ότι τα ονόματα «Σουλλέ», «Σουλλάκια ή Σελλάκια», «Νίσβαρης», όπως και τα επώνυμα «Σιούλας» και «Σιόλος» δεν ήταν τυχαία. Είναι προφανές ότι οι ίδιοι άνθρωποι κατοικούσαν και στις δύο περιοχές. Υπήρχαν δηλαδή δύο τόποι διαμονής, ο καλοκαιρινός και ο χειμερινός. Ξεκαλοκαιριάζανε με τα κοπάδια τους στα ορεινά βοσκοτόπια, όπου είχαν τις στάνες τους και την καλοκαιρινή τους κατοικία στα "Σουλλάκια ή Σελλάκια" και τον "Νίσβαρη" της κτηματικής περιφέρειας του Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία και το χειμώνα κατέβαιναν στα παραλιακά μέρη της Ναυπάκτου. Άλλωστε αυτό γίνεται και σήμερα με τους κτηνοτρόφους του Παλαιοχωρίου, ξεκαλοκαιριάζουν στα ορεινά βοσκοτόπια του χωριού και το χειμώνα κατεβαίνουν στα Καλύβια της Λαμίας.
[ Σύμφωνα με τους ιστορικούς ερευνητές Κ. Κοτσίλη, Δ. Νάτσιο και Β. Σπανό, δυτικά των σημερινών Καλυβίων Λαμίας υπήρχε αρχαίος οικισμός με την ονομασία «Σουλλάκι». Ο οικισμός αυτός, όπως προέκυψε από την έρευνά τους, αναφέρεται στην πρόθεση της Ιεράς Μονής Ρεντίνας. Δεν γνωρίζουμε αν και αυτός ο αρχαίος οικισμός είχε σχέση με τον αρχαίο οικισμό «Σουλλάκια ή Σελλάκια». Αν δηλαδή η ονομασία του προήλθε από κτηνοτρόφους που το καλοκαίρι ανέβαιναν με τα κοπάδια τους στα ορεινά, τα Σουλλάκια του Παλαιοχωρίου, όπου είχαν την κατοικία τους και το χειμώνα κατέβαιναν στην περιοχή αυτή να ξεχειμωνιάσουν (Βλ. Σελίδα: Σελλάκια ή Σουλλάκια) ].
Ο Κώστας Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου ή Παπαναγιώτης – «Κουδούνας», ήταν παντρεμένος και είχε έξι παιδιά, τον Δημήτριο (Τάκη), την Μαρία, την Αγγελική, την Βασιλική, την Λεμονιά και την Ευφροσύνη. Μετά την διάλυση του Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία, ήταν από τους πρώτους που εγκαταστάθηκε στα κτήματα του Μοναστηριού στο Παλαιοχώρι, μαζί με τα παιδιά του και τους συζύγους των παιδιών του. Συγκεκριμένα, ο ίδιος με τον γιο του Δημήτριο (Τάκη), εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η ίδια οικία, ανακαινισμένη από τον Κων/νο Ν. Παπαναγιώτου (Βλ. Παρακάτω Φωτό) και ολόκληρη η περιοχή ονομάσθηκε «Παπαναϊτέϊκα» (Παπαναγιώτου Δημήτριος -Τάκης = Παπαναϊ-τάκης = Παπαναϊτέϊκα). Η πρώτη κόρη του, η Μαρία, με τον σύζυγό της Γεώργιο Παπαγεωργίου ή Παπαγεωργόπουλο, εγκαταστάθηκε στο σημείο που είναι σήμερα ο αχυρώνας του Παναγιώτη Παν. Παπαγεωργίου και ολόκληρη η περιοχή-συνοικία ονομάσθηκε «Παπαγεωργοπουλέϊκα». Η δεύτερη κόρη του, η Αγγελική, με τον σύζυγό της Δημήτριο Δανιήλ, εγκαταστάθηκε στο σημείο που ευρίσκετο η παλαιά οικία του Νικολάου Ιωαν. Δανιήλ και ολόκληρη η περιοχή ονομάσθηκε «Δανιλέϊκα». Η τρίτη κόρη του, η Βασιλική, με τον σύζυγό της Νικόλαο Παπαγιάννη ("Κοντονίκο"), εγκαταστάθηκε στο σημείο που είναι σήμερα η οικία του Ιωάννη Νικ. Δανιήλ και ολόκληρη η περιοχή ονομάσθηκε «Παπαγιαννέϊκα ή Κοντέϊκα» (Δυστυχώς η παλαιά οικία δεν υπάρχει σήμερα). Η τέταρτη κόρη του, η Λεμονιά, με τον σύζυγό της Αθανάσιο Τσικούρα (Τσικρογάλλο), εγκαταστάθηκε στο ίδιο σημείο που είναι σήμερα η οικία των κληρονόμων του Αθανασίου Κων. Τσεκούρα. Η πέμπτη κόρη του, η Ευφροσύνη, με τα δύο παιδιά της από τον πρώτο της γάμο και τον νέο σύζυγό της Λάμπρο Γκούρλη, εγκαταστάθηκε στο σημείο που είναι σήμερα η οικία του Δημητρίου Σπανού στα "Κέδρα" (Συνοικισμός των Πουγκακίων Φθιώτιδος) και για τον λόγο αυτό δεν εμφανίζεται στους πρώτους κατοίκους του Παλαιοχωρίου (Βλ. Σελίδα: Γενεαλογικά δένδρα).
[ Το παρωνύμιο "Κοντέϊκα" προφανώς προέρχεται από την μεγάλη οικογένεια του Πούγκα Κοντογιάννη, που ήταν και αυτός από τους πρώτους κατοίκους που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή των Πουγκακίων και το όνομά του αναγράφεται στην Κατάσταση στρατιωτών του 50άρχη Ιωάν. Μαργαρίτη (Βλ. Σελίδα: Σελλάκια ή Σουλλάκια, Κατάσταση Αγωνιστών από Πουγκάκια - Παλαιοχώρι). Μία από τις εκδοχές για την ονομασία των Πουγκακίων (εκτός από το "απάγκιο" = Πουγκάκια), είναι και αυτή που θέλει την ονομασία να προέρχεται από τα παιδιά του "Πούγκα" = "Τα Πουγκάκια". Σύμφωνα με την παράδοση οι "Παπαναγιωταίοι" και οι "Παπαγιανναίοι"-"Κονταίοι", ήταν απόγονοι δύο ιερέων του Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία που μετά την διάλυση του Μοναστηριού ήταν από τους πρώτους κατοίκους που εγκαταστάθηκαν στα κτήματά του. Και οι δύο οικογένειες είχαν απώτερη καταγωγή από το Σούλι. Είχαν εγκατασταθεί αρχικά στην ορεινή Ναυπακτία και την Δομνίστα Ευρυτανίας και αργότερα στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία ιερείς;].
Στη σύναξη των Αντιπροσώπων και των Δημογερόντων που έγινε στις 22 Ιουνίου του 1830 στη Φτέρη Φθιώτιδος, έλαβε μέρος και ο Κώστας Παπαναγιώτου– "Κουδούνας" ως εκπρόσωπος των Πουγκακίων (στο πρακτικό με τις υπογραφές αναφέρεται, Κώστας Παναγιώτης από Πουγκάκια). Επίσης, όπως προκύπτει από το υπ’αρίθ’ 1183 / 3 - 3 - 1853 Συμβόλαιον, του Συμβολαιογραφούντος Ειρηνοδίκη Ευρυτανίας Αθανασίου Μποσινιέρη, ο Κώστας Παπαναγιώτου- "Κουδούνας" πραγματοποίησε μαζί με τον Γεώργιο Καλτσά, τον Κων/νο Αναγνωστόπουλο και τον Νικόλαο Παπαϊωάννου, αγορά ενός κτήματος στη Λευκάδα Φθιώτιδος, που ανήκε στην Αικατερίνη Χατζοπούλου, για λογαριασμό της Κοινότητας Πουγκακίων και συγκεκριμένα για τον Ιερό Ναό της Παναγίας στα Πουγκάκια. (Στις υπογραφές αναφέρεται Κώστας Παπαναγιώτου). Στην Αίτηση που υπέβαλε την 30 – 1 – 1844 για την απονομή αριστείου ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του προς την Πατρίδα κατά τον μεγάλο Αγώνα της ανεξαρτησίας, καθώς και στο Πιστοποιητικό των Οπλαρχηγών της Επαναστάσεως, αναγράφεται Κώστας Παπαναγιώτης. [Βλ. Σελίδα "Σελλάκια - Σουλλάκια", υπ’ αρίθ’ 136 / 31 – 1 – 1844 Πιστοποιητικό από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους].
Η πρώτη κατοικία στο Παλαιοχώρι,
όπως είναι σήμερα μετά την ανακαίνιση
Πέτρινο αλώνι, που βρίσκεται
δίπλα στην κατοικία από το 1838
Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙ ΤΥΜΦΡΗΣΤΟΥ (ΟΜΙΛΑΙΩΝ) ΦΘΙΩ/ΔΟΣ (ΠΕΡΙ ΤΟ 1838) ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ
Κατασκευάσθηκε στο χώρο αυτό περί το 1838, από τον Κωνσταντίνο Παπαναγιώτου- "Κουδούνα". Ανακατασκευάσθηκε το 1936, από τον Νικόλαο Νικ. Παπαναγιώτου (Νικάκη). Επισκευάσθηκε το 1980 και συντηρείται μέχρι σήμερα, από τον Κωνσταντίνο Νικ. (Νικάκη) Παπαναγιώτου. Από το 2016 λειτουργεί ως Ιδιωτικό Λαογραφικό Μουσείο του Παλαιοχωρίου.
ΓΕΝΕΑ Α΄: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ - "ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ"
ΤΕΚΝΑ:
1. (;) ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ > Σύζ. Αικατερίνη Χαντζοπούλου (το γένος Γ. Κακαλιούρα,Λάσπη Ευρυταν.)
2. (;) ΜΑΡΙΑ > Σύζυγος: Γεώργιος Παπαγεωργίου ή Παπαγεωργόπουλος (Πουγκ.)
3. (;) ΑΓΓΕΛΙΚΗ > Σύζυγος: Δημήτριος Γ. Δανιήλ (από Μαργαρίτι -Παρασούλι - Τσιάμης)
4. (;) ΒΑΣΙΛΙΚΗ > Σύζυγος: Νικόλαος (Κοντονίκος) Παπαγιάννης (Παρασούλι -Τσιάμης)
5. (;) ΛΕΜΟΝΙΑ > Σύζυγος: Αθανάσιος Τσικούρας (από το χωριό Τσικούρι του Σουλίου)
6. (;) ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ > Σύζυγος Λάμπρος Γκούρλης (Κέδρα Πουγκακίων από περιοχή Σουλίου)
ΓΕΝΕΑ Β΄: ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Κ. ΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ (ΠΑΠΑΝΑΪΤΑΚΗΣ)
ΤΕΚΝΑ :
1. (1871) ΓΕΩΡΓΙΟΣ > Σύζυγος: Ελισάβετ Καλύβα (Γαρδίκι Ομιλαίων Φθιώτιδος - 1874)
2. (1875) ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ > Σύζ. Χριστοδουλούλα – Χρυσαυγή Σπύρ. Καλτσά (Πουγκ.1882)
3. (1884) ΝΙΚΟΛΑΟΣ > Σύζυγος: Βασιλική Λεων. Καλτσά (το γένος Ζέρβα - Πουγκάκια 1889)
4. (1885) ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ > Σύζυγος: Α΄ / Ανδρέας Κ. Τσικούρας & Β΄ / Βασίλειος Σπ. Μπούρας
5. (;) ΒΑΣΙΛΙΚΗ > Σύζυγος: Δημήτριος Κουτσιούκης (Πουγκάκια απεβ.μετά τον γάμο)
6. (;) ΜΑΡΙΑ > Σύζυγος: Βασίλειος Αθ. Δανιήλ (Πουγκάκια 1876)
7. (;) ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ > Σύζυγος: Σταύρος Αγγέλης (Κανάλια 1887)
8. (;) ΕΛΕΝΗ > (Απεβίωσε νέα σε ατύχημα με το άλογο)
ΓΕΝΕΑ Γ΄: ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΗΜ. ΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
ΤΕΚΝΑ:
1. (1915) ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ > Σύζυγος: Δημήτριος Λιάπης (Πουγκάκια)
2. (1918) ΝΙΚΟΛΑΟΣ > Σύζ. Αθηνά Δ. Τσικούρα (το γένος Γιωργούλα Παπαναγιώτου)
ΓΕΝΕΑ Δ΄: ΝΙΚΟΛΑΟΣ (ΝΙΚΑΚΗΣ) ΝΙΚ. ΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
ΤΕΚΝΑ:
1. (1942) ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ > Σύζυγος: Αικατερίνη Α. Ζωϊδάκη (Χανιά Κρήτης)
2. (1945) ΒΑΣΙΛΙΚΗ > Σύζυγος: Ευθύμιος Ι. Δανιήλ (Πουγκάκια)
3. (1948) ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ > Σύζυγος: Α. Μπουζιώτη
ΓΕΝΕΑ Ε΄: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΙΚ. ΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
ΤΕΚΝΑ:
1. (1980) ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Η χρονολογία κατασκευής της πρώτης κατοικίας προκύπτει εμμέσως πλην σαφώς, από το υπ’ αρίθ’ 454 / 21 - 10 - 1916 [Σελιδα 1, Σελιδα 2], συμβόλαιο του Συμβολαιογράφου Μακρακώμης Δημητρίου Κ. Τσαγκάρη, με το οποίο έγινε η μεταβίβαση της κυριότητας της παραπλεύρου κειμένης λιθοκτίστου και πλακοσκεπούς αχυραποθήκης, από τον Δημήτριο Κων/νου Παπαναγιώτου, προς τον υιον του Νικόλαον Δημητρίου Παπαναγιώτου και την οποία όπως δήλωσε είχε κληρονομήσει από τον αποβιώσαντα προ πεντηκονταετίας πατέρα του, Κωνσταντίνο Παπαναγιώτου – "Κουδούνα" [ Χρον. Θανάτου = 1866 (1916 - 50 = 1866),]. Επίσης προκύπτει, από τα υπ’ αριθ’ 4150, 4151 / 16 - 10 - 1837, 17508 / 28 - 12 - 1837, 17832 / 5 - 1 - 1938, 18182 / 21 - 1 - 1838, έγγραφα του Διοικητού Φθιώτιδος, Αδάμ. Δούκα και του Γραμματέα Εσωτερικών (επί Εκκλησιαστικών θεμάτων) Γεωργίου Γλαράκη, "Περί μοναστηριακών εισοδημάτων του "Δήμου Ομιλαίων", από τα οποία προκύπτει η χρονολογία της εγκατάστασης των πρώτων κατοίκων στο Παλαιοχώρι.
Η εγκατάσταση των πρώτων κατοίκων στα κτήματα του διαλυθέντος Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία, δεν έγινε αμέσως με την δημοσίευση του νόμου για την διάλυση των Μοναστηριών που είχαν κάτω από πέντε μοναχούς, το 1835, αλλά μετά 3 έτη περίπου. Δηλαδή γύρω στα 1838, όταν ήδη τα Πουγκάκια είχαν εγκαταλείψει το «Δήμο Ομιλαίων» και είχαν προσχωρήσει στο «Δήμο Τυμφρηστού». Η κατάληψη όμως των κτημάτων και η καλλιέργειά τους έγινε αμέσως, όπως προκύπτει από την αλληλογραφία του τότε Διοικητή Φθιώτιδος Αδάμ Δούκα με την Β. Γραμματεία Εσωτερικών:
Αριθ. 4150, 4151
Λαμία την 16 10 βρίου 1837
«Περί Μοναστηριακών εισοδημάτων
εις τον Δήμον Ομιλαίων»
Πρός την επί των Εκκλησιαστικών Β. Γραμματείαν της Επικράτειας
Εντός του χωρίου Πουγκάκια του Δήμου Ομιλαίων της ύφ’ ημών διοικήσεως, κείνται κτήματα τινά, του διαλυθέντος μοναστηρίου Προφήτου Ηλιού, η επικαρπία των οποίων, ως γιγνώσκει η Β. Γραμματεία δεν ενοικιάσθη δια το ήδη λήγον έτος, δια την έλλειψιν ενοικιαστών, επιφόρτησα λοιπόν την σύλλεξιν του δικαιώματος της επικαρπίας εις τον Δήμαρχον, αλλ’ οι Πουγκακιώται προσκληθέντες ηρνήθησαν την απόδοσιν επί λόγω αντιποιήσεως, ως ιδιοκτήται, επομένως δεν έδωσαν καμίαν προσοχήν εις τας προσκλήσεις του Δημάρχου, αλλά ούτε σημείωσιν κάν ηδυνήθη ο Δήμαρχος να λάβη δια να γνωρίζη πόσον έκαστος κάτοικος κατακρατεί.
Η διαγωγή των κατοίκων τούτων, είναι αξιόποινος, ήθελον να στείλω ποινήτορας, αλλά μη γνωρίζων ποίοι είναι οι οφειλέται δεν ηδυνήθην να το κάμω, διότι ο Πάρεδρος και άπαντες οι κάτοικοι παρακούοντες τον Δήμαρχον απειθούν και τας διαταγάς της Διοικήσεως, επιμένοντες ανοήτως εις την απόφασίν των του να σχηματίσουν ίδιον Δήμον, περιφρονούντες κατά τούτο και νόμους και διατάγματα ως περί τούτου ανέφερα τα δέοντα εις την επί των Εσωτερικών Β. Γραμματείαν, επομένως προβλέπω, ότι άνευ βίας και Στρατιωτικής δυνάμεως δεν θα κατορθώσω τίποτε.
Πληροφορώ όθεν ταύτα εις την Β. Γραμματείαν παρακαλώ να διατάξη τα δέοντα
Ευπειθέστατος
Ο Διοικητής Φθιώτιδος
Αδάμ Δούκας
Αρίθ’ Πρωτ. 17832
Έν Λαμία την 5 Ιανουαρίου 1838
«Περί Μοναστηριακών εισοδημάτων
του χωρίου Ομιλαίων»
Πρός την επί των Εκκλησιαστικών κ.λ.π Β. Γραμματείαν
Απαντώμεν είς την υπ’ αρίθ’ 17508 /13 διαταγήν της Β. Γραμματείας, την πληροφορώ, ότι τα εντός της περιοχής του χωρίου Πουγκάκια, του Δήμου Ομιλαίων κείμενα κτήματα της Μονής του Προφήτου Ηλιού, αντιποιούνται κάτοικοι του αυτού χωρίου και ουχί όλοι οι Δημόται του Δήμου.
Ποίοι και πόσοι των Πουγκακιωτών αντιποιούνται τα κτήματα ταύτα μοί είναι άγνωστον και διαταχθείς ο Δήμαρχος εγκαίρως να με πληροφορήση δεν το κατώρθωσε, δια τον λόγον ότι οι Πουγκακιώται άπαντες εκ συμφώνου ηρνήθησαν να μαρτυρήσουν ποίος εκαλλιέργησε το δείνα κτήμα, αλλ’είπον δια του Παρέδρου ότι αυτά ανήκουν είς εκείνους, οίτινες τα αφιέρωσαν, επρόσθεσε δε ο Πάρεδρος είς τον απεσταλμένον του Δημάρχου να μην τον παρενοχλή με τοιαύτας παραλόγους απαιτήσεις καθότι θα βάλη τους χωριανούς του να δείρουν όποιον ξαναπάγει είς το χωρίον του, από μέρους του Δημάρχου με τοιαύτας απαιτήσεις.
Κατά συνέπειαν παρατηρεί η Β. Γραμματεία αν ήτο δυνατόν εις τον Δήμαρχον να λάβη πληροφορίας δια να τας διαβιβάση είς την Διοίκησιν.
Πληροφορώ δε την Β. Γραμματείαν ότι πρώτην ήδη φοράν οι Πουγκακιώται παρουσιάζονται ως αντιποιούμενοι τα αναφερόμενα κτήματα διότι και πέρυσι ακόμη εισεπράχθη το δικαίωμα της επικαρπίας εις λογαριασμόν του Εκκλησιαστικού Ταμείου, αφ’ όσον εκαλλιεργήθησαν. Η κακοήθεια των Πουγκακιωτών Σ.Γραμματεία, έφθασεν εις τον υπέρτατον βαθμόν, συλλαβόντες άπαξ την ιδέαν να σχηματίσουν ίδιον Δήμον έκαμαν μόνοι και τον αποχωρισμόν, χωρίς να προσέξουν μήτε εις τους νόμους μήτε εις Διατάγματα και πλέον δεν πείθονται εις καμίαν διαταγήν των Δημοτικών αρχών, αλλά ζούν όλως διόλου αδιοίκητοι και ανυπότακτοι.
Ως προς την αμφιβολίαν της Β. Γραμματείας, ποίος πρέπει να καταδιωχθή, τολμώ να προτείνω, ότι επειδή όλοι οι Πουγκακιώται καίτοι γνωρίζοντες τους καλλιεργητάς δεν θέλουν να μαρτυρήσωσιν την αλήθειαν, να σταλή Στρατιωτική δύναμις εις το χωρίον, η οποία τρεφομένη παρά των ιδίων κατοίκων, να διαμείνη μέχρι μαρτυρήσεως και εισπραχθή το δικαίωμα, αλλ’ η Β. Γραμματεία άς διατάξη ότι εγκρίνει.
Ευπειθέσταστος
Ο Διοικητής Φθιώτιδος
Αδάμ Δούκας
Αριθ’ Πρωτ. 18182
Επιστρέφεται εις την επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίου Εκπαιδεύσεως Γραμματείαν, προς ήν γνωστοποιούμεν, ότι διετάξαμεν τον Διοικητήν Φθιώτιδος να παραπέμψη εις το αρμόδιον δικαστήριον, τον αρνούμενον να εκπληρώση τα δημοτικά του καθήκοντα Πάρεδρον του χωρίου Πουγκάκια, καθώς και όσους ήθελον ανακαλύψει ως υποθάλποντας και εμψυχόνοντας την απείθειαν των κατοίκων αυτού του χωρίου, και να ενεργήση την αντικατάστασιν του Παρέδρου κατά τον περί Δήμων Νόμον και τελευταίον, εάν και μετά τούτο επιμένωσιν οι κάτοικοι εις την αυτήν αξιόποινον διαγωγήν, να φροντίση την αποστολήν αναλόγου Στρατιωτικής δυνάμεως, ήτις να διατρέφεται από τους κατοίκους, διαμένουσα εκεί, εωσού ούτοι ελθόντες εις συναίσθησιν και μετάνοιαν, υπακούσωσιν εις τας διαταγάς της Διοικητικής Αρχής.
Έν Αθήναις την 21 Ιανουαρίου 1838
Ο επί των Εσωτερικών Γραμματεύς
Γ. Γλαράκης
Από τα παραπάνω έγγραφα, προκύπτουν τα εξής συμπεράσματα:
1. Τα κτήματα τα καλλιεργούσαν ή τα χρησιμοποιούσαν για βοσκοτόπια, κάτοικοι των Πουγκακίων και πριν την διάλυση του Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία, προφανώς έναντι συμβολικού μισθώματος προς το Μοναστήρι. Μετά όμως την διάλυση του Μοναστηριού, θεωρούσαν αυτονόητο ότι πλέον δεν είχαν καμία υποχρέωση να καταβάλλουν μίσθωμα (δικαίωμα επικαρπίας) και ότι τα κτήματα αυτά θα έπρεπε να επιστρέψουν στους παλαιούς ιδιοκτήτες ή στους κληρονόμους τους.
2. Παρά τις απειλές του Διοικητή Φθιώτιδος Αδάμ Δούκα και του Γραμματέα των Εσωτερικών Γ. Γλαράκη, ότι θα απέστειλαν «ποινήτορας» και Στρατιωτικές δυνάμεις και μάλιστα με έξοδα διατροφής που θα κατέβαλλαν οι κάτοικοι και ότι θα αντικαθιστούσαν τον Πάρεδρο και θα τον παρέπεμπαν στα αρμόδια δικαστήρια για απείθεια κ.λ.π, οι Πουγκακιώτες το 1838 εγκατέλειψαν τον «Δήμο Ομιλαίων» και προσχώρησαν στο «Δήμο Τυμφρηστού» (ο Ι. Βορτσέλας αναφέρει, ότι η πράξη αυτή έγινε αυθαίρετα και δεν δημοσιεύθηκε ποτέ στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Η επίσημη προσάρτηση έγινε με το Β.Δ της 27 – 11 /- 9 – 12 – 1840). Όμως, παρ’όλα αυτά δεν έγινε καμία δίωξη και δεν επεβλήθη κανένα πρόστιμο, διότι προφανώς αντελήφθησαν οι αρχές το δίκαιο των κατοίκων που καλλιεργούσαν τα κτήματα του διαλυθέντος Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία.
3. Όπως προαναφέρθηκε, ο Κώστας Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου - "Κουδούνας", εκπροσωπούσε την Κοινότητα Πουγκακίων σε διάφορες υποχρεώσεις, όπως στη Σύναξη των Αντιπροσώπων και Δημογερόντων που έγινε στη Φτέρη Φθιώτιδος την 22αν Ιουνίου 1830 κ.ά. Αυτό σημαίνει ότι: α/ Ήταν πράγματι μία από τις παλαιές οικογένειες της περιοχής, που κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας είχε αφιερώσει τα κτήματά της στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, για να μην πληρώνει βαρείς φόρους ή ακόμα και για να μην τ’αρπάξουν δια της βίας οι Τούρκοι και β/ Είχε κάποιο Κοινοτικό αξίωμα (Πάρεδρος, Σύμβουλος κ.λ.π) και ενδεχομένως να ήταν το ίδιο πρόσωπο που είπε στον απεσταλμένο του Δημάρχου Ομιλαίων: Τα κτήματα αυτά ανήκουν σε εκείνους οίτινες τα αφιέρωσαν στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία πριν από πολλά χρόνια και να μην τον παρενοχλεί με τοιαύτας παραλόγους απαιτήσεις καθότι θα βάλει τους χωριανούς του να δείρουν όποιον ξαναπάγει είς το χωρίον του, από μέρους του Δημάρχου Ομιλαίων, με τοιαύτας απαιτήσεις.
Αλλά και αν δεν ήταν ο ίδιος ο Κώστας Παπαναγιώτου -"Κουδούνας", ήταν κάποιο άλλο μέλος της οικογενείας του και ενδεχομένως ο Βασίλειος Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου, ο οποίος την 26 -12- 1844 ήταν Προεστός. Αυτό προκύπτει από την αίτηση – αναφορά του Βασιλείου Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου, που υπέβαλε προς την Βασ. Διοίκηση Φθιώτιδος, για την απονομή αριστείου ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του προς την Πατρίδα κατά τον Αγώνα της ανεξαρτησίας. Συγκεκριμένα, η Αίτηση που υπεβλήθη μέσου του Δημάρχου Τυμφρηστού, την 26 -12- 1844 αναφέρει: «Σας επισυνάπτω εντός παρούσης μου, αναφορά του συνδημότη μου Βασιλείου Παναγιώτου, ετών 38, κατοίκου του χωρίου Πουγκάκια και Προεστού του Δήμου τούτου, με το εμπεριεχόμενον Πιστοποιητικόν αφορούντα προς την Πατρίδα εκδουλεύσεις…».
Ο Βασίλειος Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου πρέπει να ήταν γιος ή αδελφός του Κώστα Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου - "Κουδούνα" και απεβίωσε χωρίς απογόνους. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι όλα τα παιδιά του Κώστα Παπαναγιώτου – "Κουδούνα" έδωσαν το όνομα Βασίλειος και Βασιλική σε κάποια από τα παιδιά τους. Μάλιστα, τα αγόρια του Δημητρίου Κ. Παπαναγιώτου (Γεώργιος = «Κακαλιούρας» & Κωνσταντίνος = «Κουδούνας»), έδωσαν το όνομα Βασίλειος όχι μόνο στα πρώτα τους αγόρια, αλλά και το όνομα Βασιλική στις κόρες τους (Βλ. Σελίδα Γενεαλογικά Δένδρα).
Επίσης, ο Κώστας Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου, γιος του Γιώργου ή «Γιωργούλα» Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου, που ήταν και αυτός της ιδίας οικογενείας, έδωσε το όνομα Βασίλειος σε ένα γιο του που γεννήθηκε την ίδια περίοδο (Βλ. Γενεαλ. Δένδρα: Βασίλειος Κ. Παπαναγιώτου (Σπαθής). Ο Γιώργος ή «Γιωργούλας» Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου, είχε τέσσερα παιδιά, τον Βαγγέλη, τον Κώστα, τον Γιάννη και τον Παναγιώτη. Ο Βαγγέλης Γ. Παπαναγιώτου, παντρεύτηκε την Αθηνά Παπαγεωργίου ή Παπαγεωργακοπούλου (εγγονός της οποίας είναι ο Κώστας Γεωρ. Παπαναγιώτου, Πρόεδρος της Κοινότητας Παλαιοχωρίου για 16 περίπου χρόνια με πλούσιο και αξιόλογο έργο).
Ο άλλος γιος του Γιωργούλα Παπαναγιώτου, ο Κώστας, παντρεύτηκε την Αικατερίνη Πιλάτου και εγκαταστάθηκε δίπλα από τον αδελφό του Βαγγέλη στα «Γεωργουλέϊκα», έγγονοί του είναι ο Παπα-Κώστας, ο Νίκος και ο Αλέκος Παπαναγιώτου. Ο τρίτος γιος του Γεωργούλα ο Γιάννης, απεβίωσε νέος και ο τέταρτος γιος του Γιωργούλα, ο Παναγιώτης, έγκαταστάθηκε μόνιμα στα Πουγκάκια όπου ασκούσε το επάγγελμα του Μυλωνά ("Μυλωθρού"). Γιος του Παναγιώτη ήταν και ο Παπα-Δημήτρης Παν. Παπαναγιώτου, που χειροτονήθηκε και διορίσθηκε πρώτος ιερέας στο Παλαιοχώρι (4 –8– 1930), όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα στη συνοικία «Γεωργουλέϊκα». (εγγονός του Παναγιώτη και γιος του Παπα-Δημήτρη είναι και ο Γιάννης Δ. Παπαναγιώτου, συγγραφέας του βιβλίου ο «Αϊ-Λιάς του Παλιοχωριού» και Πρόεδρος του «Ομίλου Λογοτεχνών και Συγγραφέων Φθιώτιδος»). Ο Γιώργος ή «Γιωργούλας» Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου, ήταν αξιωματικός στην πολιορκία του Μεσολογγίου, στο σώμα του Αρματολού Μήτσου Κοντογιάννη και έλαβε αργυρό αριστείο. Μαζί του ήταν και ο αδελφός του «Γιάννος», που είχε το παρωνύμιο «Κατζόγιαννος ή Κατσόγιαννος». Το παρωνύμιο αυτό το διατήρησε και μετά την απελευθέρωση, όταν κατατάχθηκε το σώμα της Χωροφυλακής του Μεσολογγίου και έφθασε μέχρι το βαθμό του Ταγματάρχη. Ο Γιάννος Κατσόγιαννος με την σύζυγό του Αικατερίνη είχαν 4 κόρες και 2 αγόρια (τον Δημήτρη που ήταν γιατρός και τον Γιώργο που γεννήθηκε το 1852, σύμφωνα με τα Μητρώα Αρρένων Πουγκακίων και ήταν διδάκτωρ Νομικής). Μία από τις κόρες του «Γιάννου Κατσόγιαννου» η Βασιλική, είχε παντρευτεί τον Λεωνίδα Μηνογιάννη, ο οποίος για κάποια περίοδο διετέλεσε Δήμαρχος στο «Δήμο Τυμφρηστού». Ο Γιάννος Κατσόγιαννος η σύζυγός του Αικατερίνη και ο γιος τους Γεώργιος, ενταφιάσθηκαν μετά τον θάνατό τους στο παλαιό νεκροταφείο των Πουγκακίων, που ευρίσκετο στον Άγιο Νικόλαο. Αυτό προκύπτει από μαρμάρινη πλάκα που βρέθηκε εκεί και αναγράφει τα εξής: «ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ Ο ΙΟΑΝΝΗΣ ΚΑΣΣΟΓΙΑΝΟΣ – ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ – ΕΚΑΤΕΡΟΙΝΗ ΣΥΖΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΙΔΑΚΤΩΡ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ».
[Ο Γιάννος Κατσόγιαννος, είχε κτηματική περιουσία στο Παλαιοχώρι πλησίον της κατοικίας του Κώστα Παπαναγιώτου – "Κουδούνα" και συγκεκριμένα στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία των απογόνων του Νικολάου Αθ. Τσεκούρα (μέχρι το ρέμα στη «Βρυσούλα»). Ένα μέρος από το κτήμα αυτό το αγόρασε πολύ αργότερα ο γιος του Κώστα Παπαναγιώτου – "Κουδούνα", Δημήτριος Κων. Παπαναγιώτου, με χρήματα που έστειλε από την Αμερική (όπου ήταν ράφτης), ο Νικόλαος Δημ. Παπαναγιώτου. Το 1912 ο Νικόλαος Δημ. Παπαναγιώτου επέστρεψε στην Ελλάδα, μαζί με άλλους Έλληνες πατριώτες, προκειμένου να λάβει μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους εθελοντικά. Κατά την διάρκεια του πολέμου ασθένησε από πνευμονία και το 1919 απεβίωσε. Στη συνέχεια το κτήμα αυτό πέρασε στην ιδιοκτησία του αδελφού του, Γεωργίου Δημ. Παπαναγιώτου (Κακαλιούρα) και αυτός το έδωσε προίκα στην κόρη του Σωτηρία, όταν παντρεύτηκε τον Νικόλαο Αθ. Τσεκούρα].
Σύμφωνα με τα παραπάνω οι πρώτοι κάτοικοι του Παλαιοχωρίου, που εγκαταστάθηκαν στα κτήματα του διαλυθέντος Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία, ήταν στην πραγματικότητα οι «Παπαναγιωταίοι και οι Παπαγιανναίοι» (Κώστας Παπαναγιώτου – "Κουδούνας", ο Γιώργος ή "Γιωργούλας" Παπαναγιώτου και ο "Πούγκας" Κοντογιάννης ή Παπαγιάννης), με τα παιδιά τους, τους συζύγους των παιδιών τους και τα εγγόνια τους. Όπως προαναφέρθηκε οι πρώτες κατοικίες στο Παλαιοχώρι, (μετά την διάλυση του Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία), ήταν πέντε (5), με τις αντίστοιχες συνοικίες: 1. Παπαναϊτέϊκα (Σούλι), 2. Γιωργουλέϊκα, 3. Παπαγεωργοπουλέϊκα, 4. Δανιλέϊκα, 5. Παπαγιαννέϊκα ή Κοντέϊκα .
Όταν ο «Δήμαρχος Ομιλαίων», η Β. Γραμματεία επί των Εκκλησιαστικών θεμάτων, ο Διοικητής Φθιώτιδος Αδάμ Δούκας και ο επί των Εσωτερικών Γραμματεύς Γεώργιος Γλαράκης τους ζήτησαν να μην καλλιεργούν τα κτήματα του διαλυθέντος Μοναστηριού, διότι θα απέστειλαν «ποινήτορας» και Στρατιωτικές δυνάμεις και ότι θα αντικαθιστούσαν τον Πάρεδρο και θα τον παρέπεμπαν στα αρμόδια δικαστήρια για απείθεια κ.λ.π, όχι μόνο δεν σταμάτησαν να καλλιεργούν τα κτήματα, αλλά το 1838 μαζί με ολόκληρη την Κοινότητα Πουγκακίων, εγκατέλειψαν αυθαίρετα τον «Δήμο Ομιλαίων» και προσχώρησαν στο «Δήμο Τυμφρηστού», χωρίς να λάβουν υπόψη τους ούτε τις αρχές, αλλά ούτε και την μεγάλη απόσταση που υπήρχε μεταξύ του Μαυρίλου και των Πουγκακίων (Το Γαρδίκι, που ήταν έδρα του «Δήμου Ομιλαίων» απέχει από τα Πουγκάκια και το Παλαιοχώρι 4 - 5 χ.λ.μ, ενώ το Μαυρίλο, που ήταν έδρα του «Δήμου Τυμφρηστού», απέχει 35 – 40 χ.λ.μ περίπου).
Ο λόγος για τον οποίο οι «Πουγκακιώτες» δεν έλαβαν υπόψη τους την μεγάλη απόσταση, μεταξύ του Μαυρίλου και των Πουγκακίων, ήταν διότι στο Μαυρίλο υπήρχαν άνθρωποι δικοί τους που θα τους υποστήριζαν, άλλωστε αυτό προκύπτει και από το γεγονός ότι δεν έγινε καμία δίωξη και δεν επεβλήθη κανένα πρόστιμο από τις αρχές, παρά τις απειλές τους. Όπως προέκυψε από έρευνα που πραγματοποίησα στο Μαυρίλο, που ήταν η έδρα του «Δήμου Τυμφρηστού», υπήρχαν πράγματι άνθρωποι δικοί τους εκεί που τους υποστήριξαν, όπως ήταν ο ιερέας του Μαυρίλου Παπα-Γιώργης – "Κουδούνας", συγγενής του Κώστα Παπαναγιώτου – "Κουδούνα", ο Λεωνίδας Μηνογιάννης, που είχε παντρευτεί την Βασιλική Γιάννου Κατσόγιαννου (Παπαναγιώτου) και είχε διατελέσει «Δήμαρχος Τυμφρηστού» κ.ά. Όμως το πιο σημαντικό πρόσωπο ήταν ο Χατζίσκος Κ. Δημήτριος, ο οποίος είχε πάρα πολλούς συγγενείς στα Πουγκάκια (προκύπτει και από τα Μητρώα Αρρένων Πουγκακίων), πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες ως στρατιωτικός, έλαβε μέρος σε πολλές μάχες ως γραμματικός και πολεμιστής του Θεοδωράκη Γρίβα και είχε διαπρέψει στον πολιτικό τομέα. Το 1843 είχε εκλεγεί πληρεξούσιος της Φθιώτιδος, το 1847 έγινε γερουσιαστής, το 1862 διετέλεσε Υπουργός Παιδείας, ακολούθησε τον Βασιλιά Όθωνα στη Βαβαρία, μετά την εκθρόνιση του και αργότερα επανήλθε στην Ελλάδα και εξελέγη βουλευτής Φθιώτιδος, καθώς και πρόεδρος της Βουλής. Απέθανε στην Αθήνα το 1877.
Μετά τους πρώτους κατοίκους που αναφέρθηκαν παραπάνω, προσήλθαν στην περιοχή που βρίσκεται σήμερα το Παλαιοχώρι και άλλοι κάτοικοι που μέχρι τότε κατοικούσαν στις θέσεις: «Μητριγκούνα», «Κρανιές», «Οψιμόβριζες», «Πέτρινας τη Λάκα» κ.λ.π, αλλά και από άλλες περιοχές, κυρίως του Σουλίου και της ευρύτερης περιοχής της Θεσπρωτίας, οι οποίοι παντρεύτηκαν μέλη των παλαιών οικογενειών του Παλαιοχωρίου και εν συνεχεία εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην περιοχή αυτή. Τα επώνυμα των κατοίκων αυτών ήταν: Πιλάτος (Λίτσας ή Λίτσος), Αλεξίου, Τσικούρας, Τσιόκας, Ξενοκώστας, Ρένιος, Μπούρας, Στάμος, Θέος, Αθανασίου, Δημητρακόπουλος, Ντινόπουλος, Σεϊντής, Σπανός, Μαστρογιάννης, κ.ά.
Οικογένειες του Παλαιοχωρίου που δημιουργήθηκαν από τους πρώτους κατοίκους
Οι "Πιλαταίοι", είχαν εγκατασταθεί αρχικά στη θέση "Πέτρινας τη Λάκα" και στη συνέχεια στη θέση "Περδικόβρυση", αλλά και σε ολόκληρη την περιοχή από την "Περδικόβρυση" μέχρι τη ράχη: "Στου Λέρα το Τσουγκρί" (Β/Δ των Μοναστηριακών κτημάτων). Αργότερα εγκαταστάθηκαν στην ίδια περιοχή και άλλες οικογένειες όπως ο Σπύρος Τσικούρας, όταν παντρεύτηκε την Παναγιώτα Πιλάτου, ο Παναγιώτης Παπαστάμος όταν παντρεύτηκε την Αικατερίνη Γρ. Πιλάτου, ο Γεώργιος Τσιόκας όταν παντρεύτηκε την Κωνσταντίνα Πιλάτου, ο Ηλίας Κ. Ρένιος όταν παντρεύτηκε την Κωνσταντίνα Σπ. Πιλάτου κ.ά. Από τους "Πιλαταίους" παρέμειναν στην ίδια περιοχή ο Δημήτριος Ιωαν. Πιλάτος (Δεκανέας), ο Δημήτριος Γεωρ. Πιλάτος (Λέρας) και ο Σπύρος Γεωρ. Πιλάτος (Κορούλας). Οι άλλοι "Πιλαταίοι" παντρεύτηκαν και εγκαταστάθηκαν σε άλλες περιοχές του χωριού όπως ο Ευάγγελος Γ. Πιλάτος (Μανίκας) όταν παντρεύτηκε την Κωνσταντίνα Κων. Παπαγιάννη (Κοντοκώστα) και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία του Ευαγγέλου Νικ. Μανίκα, ο Χριστόδουλος Γεωρ. Πιλάτος όταν παντρεύτηκε την Βασιλική Δημ. Δανιήλ και εγκαταστάθηκε σε περιοχή κοντά στα "Δανιλέϊκα", ο Ανδρέας Σπ. Πιλάτος όταν παντρεύτηκε την Κωνσταντίνα Ευαγ. Παπαναγιώτου (Γιωργούλα) και εγκαταστάθηκε 300 μέτρα περίπου Βόρεια του σημερινού Ιερού Ναού της Αγίας Παρασκευής κ.ά. Επίσης, άλλοι "Πιλαταίοι" παντρεύτηκαν και εγκαταστάθηκαν στα Κανάλια Φθιώτιδος, στη Σπερχειάδα και σε άλλες περιοχές της Ελλάδος.
Οι "Αλεξαίοι", ήταν μία μεγάλη οικογένεια που είχε εγκατασταθεί αρχικά στη θέση που βρίσκεται πάνω από τον Άγιο Νικόλαο Πουγκακίων, που σήμερα ακόμη ονομάζεται "Αλεξέϊκα". Αργότερα ο Γεώργιος, ο Δημήτριος, ο Ζάχος, και ο Κώστας Αλεξίου, εγκαταστάθηκαν στην Ανατολική πλευρά των Μοναστηριακών κτημάτων στο Παλαιοχώρι και η περιοχή αυτή ονομάσθηκε επίσης "Αλεξέϊκα". Συγκεκριμένα η πατρική οικία των "Αλεξαίων" ήταν στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η εξοχική οικία των κληρονόμων της Ειρήνης Κ. Αλεξίου - Καραγιώργου και η παλαιά οικία του Αθανασίου Δημ. Αλεξίου (Πουρνάρα). Από τους "Αλεξαίους" παρέμειναν στην ίδια περιοχή ο Αθανάσιος Δημ. Αλεξίου (Πουρνάρας), ο Γεώργιος Δημ. Αλεξίου, ο Κωνσταντίνος Δημ. Αλεξίου, ο Σπύρος Κων. Αλεξίου (Σπορίτης), ο Ευάγγελος Ζάχ. Αλεξίου και ο Αριστείδης Ζάχ. Αλεξίου (στο ανατολικό μέρος των "Αλεξέϊκων" υπάρχουν ακόμη οι παλαιές οικίες του "Αναστάση & Αριστο-λία"). Οι άλλοι "Αλεξαίοι" παντρεύτηκαν και εγκαταστάθηκαν σε άλλες περιοχές του χωριού όπως ο Δημήτριος Γεωρ. Αλεξίου όταν παντρεύτηκε την Γιαννούλα Τσιαχρή και εγκαταστάθηκε στη Δυτική πλευρά του Παλαιοχωρίου στη θέση "Μπόρσια", όπου κατοικούσε η οικογένεια του Τσιαχρή. (Η οικογένειες του Μπόρσα του Μπούρχα και του Τσιαχρή, ήταν από τις μεγαλύτερες "Σαρακατσάνικες" οικογένειες της περιοχής. Σήμερα δεν υπάρχει στο χωριό καμία οικογένεια με το επώνυμο Μπόρσας, Μπούρχας και Τσιαχρής). Δυτικά του Παλαιοχωρίου εγκαταστάθηκε και ο Αθανάσιος Γεωρ. Αλεξίου, όταν παντρεύτηκε την Μαρία .....;. Ο γιος του Αθανασίου Γεωρ. Αλεξίου, Δημήτριος (Καροτσέρης), παντρεύτηκε (Α΄Σύζυγο) την Ελένη Κων. Παπαναγιώτου (Γιωργούλα) και εγκαταστάθηκε στη θέση "Λιβαδόβρυση", εκεί όπου βρίσκεται σήμερα η οικία του Μιλτιάδη Δημ. Αλεξίου. Επίσης, γιος του Δημητρίου Αθαν. Αλεξίου ήταν και ο Ευάγγελος (από την Β΄Σύζυγό του, Αθηνά Κων. Τσιαχρή), που παντρεύτηκε την Σπυριδούλα Γεωρ. Δανιήλ και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρισκόταν το πρώην κατάστημα του Κωνσταντίνου Ιωαν. Μπούρα ("Κωστής") και σήμερα είναι εξοχική κατοικία των κληρονόμων της Ελένης Αλεξίου - Θεοφίλου του Μιλτιάδη.
Οι "Τσικουραίοι", κατάγονταν από το χωριό "Τσικούρι" του Σουλίου και το επώνυμο τους προέρχεται από το όνομα του χωριού της καταγωγής τους το Τσικούρι = Τσικούρας. [Βλ. Σελίδα 1, Σελίδα 2]. Στα Μητρώα αρρένων του Παλαιοχωρίου και των Πουγκακίων μέχρι το 1954 αναγράφεται το επώνυμο "Τσικούρας" [Βλ. Σελίδα 1, Σελίδα 2] και από το 1954 και έπειτα αναγράφεται "Τσεκούρας" (σε πολλές περιπτώσεις τα επώνυμα προσδιορίζουν και τον τόπο καταγωγής. Όπως για παράδειγμα το επώνυμο του "Ζέρβα", που ανέβηκε στο "Σούλι", προέρχεται από το χωριό "Ζερβό ή Ζερβάτα" της Άρτας απ' όπου κατάγονταν οι Ζερβαίοι). Οι "Τσικουραίοι", μετά από πολλές περιπλανήσεις σε διάφορες περιοχές της Αιτωλοακαρνανίας (Ναυπακτία, Μεσολόγγι, Αγρίνιο), Ευρυτανίας (Άγραφα, Παρυφές του Τυμφρηστού), εγκαταστάθηκαν αρχικά στην περιοχή "Νησιά" και στη συνέχεια στην περιοχή "Οψιμόβριζες" (10 χιλ. περίπου Β/Δ του Παλαιοχωρίου). Αργότερα, ο Αθανάσιος Τσικούρας (Τσικρογάλλος) παντρεύτηκε την Λεμονιά Κων. Παπαναγιώτου ("Κουδούνα") και εγκαταστάθηκε στο σημείο που είναι σήμερα οι οικίες των κληρονόμων του Αθανασίου Τσεκούρα (Σούλι). Ο αδελφός του, ο Κωνσταντής Τσικούρας παντρεύτηκε την (;) Παπαγιάννη και εγκαταστάθηκε στη θέση που που είναι σήμερα η οικία του Ανδρέα Κ. Αλεξίου. (Στην ίδια οικία έμεινε και ο γιος του Δημήτριος όταν παντρεύτηκε την Μαρία Ε. Παπαναγιώτου ("Γιωργούλα"). Μία από τις Κόρες του Δημητρίου Κ. Τσικούρα ήταν η Αικατερίνη, που παντρεύτηκε ο Κωνσταντίνος Ε. Αλεξίου και έμεινε στην ίδια οικία). Ο άλλος αδελφός του, ο Σπύρος Τσικούρας, παντρεύτηκε την Παναγιώτα Πιλάτου και εγκαταστάθηκε στη θέση που είναι σήμερα οι οικίες των κληρονόμων του Σπύρου και Κωνσταντίνου Αθ. Τσεκούρα, καθώς επίσης και η οικία των κληρονόμων του Σπύρου Ε. Τσεκούρα. Τέλος, ο Χαράλαμπος Τσικούρας, παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε στα Πουγκάκια, εκεί όπου βρίσκονται σήμερα οι οικίες των κληρονόμων του.
Οι "Μπουραίοι", ήταν μία μεγάλη οικογένεια που ορισμένα από τα μέλη της εγκαταστάθηκαν στο Παλαιοχώρι. Συγκεκριμένα, όπως προκύπτει από τα Μητρώα αρρένων του Παλαιοχωρίου και των Πουγκακίων, ο Γεώργιος Μπούρας (Γενάρχης) είχε τρεις γιους, τον Ζαχαρία, τον Σπύρο και τον Κωνσταντίνο. Ο πρώτος γιος του ο Ζαχαρίας είχε παντρευτεί και εγκατασταθεί στο Παλαιοχώρι, στο σημείο που βρίσκεται σήμερα ο αχυρώνας του Κωνσταντίνου Χαρ. Μπούρα. Από τους απογόνους του Ζαχαρία μόνο δύο εγκαταστάθηκαν στο Παλαιοχώρι, ο Κωνσταντίνος που είχε την οικία του στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία του Κωνσταντίνου Χαρ. Μπούρα και ο Δημήτριος που είχε την οικία του στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία των κληρονόμων του Ανδρέα Ηλ. Τσεκούρα. Οι άλλοι απόγονοι του Ζαχαρία είναι εγκαταστημένοι σήμερα στη Νάουσα, την Θεσσαλονίκη, την Αμερική κ.ά. Ο δεύτερος γιος του Γεωργίου Μπούρα (Γενάρχη), ο Σπύρος, είχε παντρευτεί την Βασιλική Νικ. Παπαγιάννη (Τσιάμη) και είχε εγκατασταθεί στο Παλαιοχώρι. Η οικία του Σπύρου Γεωρ. Μπούρα βρισκόταν στο ίδιο σημείο που βρίσκονται σήμερα οι οικίες των κληρονόμων του Βασιλείου Σεϊντή και Ευαγγέλου Μαστρογιάννη. Πρόκειται για την οικία που κληρονόμησε η Αικατερίνη Σπ. Μπούρα από τον πατέρα της και έμεινε στη συνέχεια η ίδια όταν παντρεύτηκε τον Γεώργιο Σεϊντή και απέκτησε δύο παιδιά, τον Βασίλειο Γ. Σεϊντή και την Σπυριδούλα, σύζυγο αργότερα του Ευαγγέλου Μαστρογιάννη. (Αργότερα μία εξαδέλφη της Αικατερίνης, η Κωνσταντία Ελ. Παπαγιάννη (Τσιαμοκωστάντου), παντρεύτηκε τον Δημήτριο Βασ. Σπανό και εγκαταστάθηκε στο διπλανό οικόπεδο). Εκτός από την Αικατερίνη ο Σπύρος Γ. Μπούρας είχε και 4 γιους. Τον Γεώργιο, που παντρεύτηκε την Αικατερίνη Αλεξίου και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία του Γεωργίου Νικ. Μπούρα (Αλεξέϊκα). Τον Κωνσταντίνο (Κάγια), που παντρεύτηκε την Ελένη Δημ. Πιλάτου και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία του Κωνσταντίνου Γεωρ. Μπούρα (Δάσκαλου). Τον Ιωάννη (Καψάλη), που παντρεύτηκε την Χαρίκλεια Δημ. Δανιήλ και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρισκόταν η παλαιά οικία των κληρονόμων του Κωνσταντίνου Ι. Μπούρα (Δανιλέϊκα). Και τον Βασίλειο (Νύχτο), που παντρεύτηκε την Σταυρούλα Δημ. Παπαναγιώτου (Κουδούνα) και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία των κληρονόμων του Δημητρίου Βασ. Μπούρα (Σούλι). Τέλος, ο τρίτος γιος του Γεωργίου Μπούρα (Γενάρχη) ο Κωνσταντίνος, παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε στα Άνω και Κάτω Κανάλια Φθιώτιδος, απόγονοι του οποίου είναι οι "Μπουραίοι" στα Κανάλια Φθιώτιδος.
Οι "Τσιοκαίοι", ήταν και αυτοί μία μεγάλη οικογένεια Ηπειρώτικης - Σουλώτικης καταγωγής, που μετά από περιπλανήσεις σε Ευρυτανία και Αιτωλοακαρνανία ορισμένα μέλη της έφθασαν και εγκαταστάθηκαν στο Παλαιοχώρι. Όπως προκύπτει από τα Μητρώα - Αρχεία του Παλαιοχωρίου, ο Ιωάννης Τσιόκας εγκαταστάθηκε στο Παλαιοχώρι όταν παντρεύτηκε την Μαρία Δημ. Δανιήλ (το γένος Παπαναγιώτου -"Κουδούνα"). Παιδιά του Ιωάννη Τσιόκα ήταν ο Γεώργιος, που παντρεύτηκε την Βασιλική Κων. Μπούρα (Κάγια). Ο Θεόδωρος, που δεν είχε οικογένεια. Η Βασιλική που παντρεύτηκε τον Γεώργιο Δημ. Πιλάτο (Λέρα). Ο Κωνσταντίνος - Αμερικάνος (στον ισόγειο χώρο της οικίας του στεγάζεται σήμερα το εντευκτήριο του Πολιτιστικού Συλλόγου των Απανταχού Παλαιοχωριτών. Ο χώρος αυτός παραχωρήθηκε δωρεάν από τον νέο κληρονόμο του Νικόλαο Ιωαν. Τσιόκα). Ο Νικόλαος που παντρεύτηκε την Αναστασία Αθ. Θέου (η παλαιά πέτρινη οικία τους διατηρείται ακόμη σήμερα σε καλή κατάσταση). Και η Ελένη που παντρεύτηκε τον Δημήτριο Δημόπουλο και εγκαταστάθηκε στη Λευκάδα Φθιώτιδος. Επίσης, ο αδελφός του Ιωάννη Τσιόκα, ο Γεώργιος, παντρεύτηκε την Κωνσταντίνα Παπαγιάννη και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία των κληρονόμων της Ευτυχίας Κων. Τσιόκα. Παιδιά του Γεωργίου Τσιόκα ήταν ο Κωνσταντίνος, που παντρεύτηκε την Βασιλική Ευαγ. Πιλάτου (Γιαννακοβαγγέλη) και έμεινε στην ίδια περιοχή στην πατρική του κατοικία. Ο Αθανάσιος και ο Νικόλαος, που έμειναν επίσης στην ίδια περιοχή στην πατρική τους κατοικία και δεν είχαν οικογένεια. Ο Ιωάννης που παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε στην Αγία Παρασκευή Λοκρίδος. Ο Δημήτριος που παντρεύτηκε την Ελένη Φ. Βέττα και η Βασιλική που παντρεύτηκε τον Δημήτριο Α. Μπούρχα.
Οι "Θεαίοι", ήταν άλλη μία οικογένεια που αρχικά ήταν εγκαταστημένη στα Πουγκάκια και αργότερα ορισμένα από τα μέλη της εγκαταστάθηκαν στο Παλαιοχώρι. Συγκεκριμένα η πρώτη που εγκαταστάθηκε στο Παλαιοχώρι ήταν η Ζωή (Ζώγου) Γεώρ. Θέου, όταν παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Δημ. Δανιήλ και στη συνέχεια η αδελφή της η Βασιλική, όταν παντρεύτηκε τον Χρήστο Δημ. Δημητρακόπουλο (Και οι δύο αδελφές είχαν τις κατοικίες τους στο ίδιο σημείο που βρισκόταν μέχρι τελευταία η οικία του Δημητρίου Χρ. Δημητρακόπουλου). Αργότερα ο αδελφό τους Αθανάσιος Γεωρ. Θέος, παντρεύτηκε την Ελένη Ζαχ. Αλεξίου και εγκαταστάθηκε εκεί πλησίον στις αδελφές του και συγκεκριμένα στο κάτω μέρος του ιδίου κτήματος (πάνω από τη "Βρυσούλα"). Ο Αθανάσιος Γεωρ. Θέος είχε 4 παιδιά. Την Αναστασία, που παντρεύτηκε τον Νικόλαο Ι. Τσιόκα και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται ακόμη σήμερα η οικία της (στον Αϊ-Γιάννη). Τον Δημήτριο που παντρεύτηκε την Στυλιανή Γ. Δανιήλ και εγκαταστάθηκε στα "Δανιλέϊκα". Τον Γεώργιο που παντρεύτηκε την Βασιλική Κ. Λιάπη και έμεινε αρχικά στην πατρική του οικία και αργότερα εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία των κληρονόμων του. Και την Μαρία που παντρεύτηκε τον Αθανάσιο Δασκαλόπουλο και εγκαταστάθηκε στο Ρεγγίνι Φθιώτιδος.
Το 1915 έφθασε και εγκαταστάθηκε στο Παλαιοχώρι ο Βασίλειος Αθ. Αθανασίου. Παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο την Θεοδώρα Δημ. Παφίλη και απέκτησε δύο παιδιά τον Αθανάσιο και την Γεωργία. Εν συνεχεία μετά τον θάνατο της συζύγου του παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Κωνσταντίνα Αθ. Σκαλφίτζου, με την οποία απέκτησε άλλα δύο παιδιά τον Νικόλαο και τον Ιωάννη. Η κατοικία τους ήταν στο ίδιο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία των κληρονόμων του Νικολάου Βασ. Αθανασίου (Αγ. Παρασκευή). Ο Αθανάσιος Βασ. Αθανασίου παντρεύτηκε την Κωνσταντίνα Βασ. Μπούρα και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία των κληρονόμων του. Ο Ιωάννης Βασ. Αθανασίου, ήταν ανώτερος αξιωματικός της Αστυνομίας, παντρεύτηκε την Μαρίκα Δούκα και εγκαταστάθηκε στην Καβάλα. (Περισσότερα για τους πρώτους κατοίκους του Παλαιοχωρίου Βλ. Στη Σελίδα: Γενεαλογικά δένδρα).
Στην κτηματική περιφέρεια του Παλαιοχωρίου υπάρχουν ακόμη θέσεις–τοπωνύμια που μας παραπέμπουν σε επώνυμα κατοίκων της περιοχής που σήμερα δεν υπάρχουν στο Παλαιοχώρι. Όπως για παράδειγμα «Στ’ κούκη’ Γιάν’», που σημαίνει στου Κούκη του Γιάννη. «Στ' Κόη τη βρύσ'», που σημαίνει στου Κόη τη βρύση. «Στ’ Λίτσ' τ'αλών(ι)», που σημαίνει στου Λίτσα ή του Λίτσου το αλώνι (Σύμφωνα με την παράδοση ο Λίτσας ή Λίτσος είχε το παρωνύμιο "Πιλάτος" και οι σημερινοί "Πιλαταίοι¨είναι απόγονοί του). Μερικά από τα επώνυμα των πρώτων κατοίκων του Παλαιοχωρίου που δεν υπάρχουν σήμερα, είτε διότι οι απόγονοί τους εγκαταστάθηκαν σε άλλες περιοχές, είτε διότι δεν υπάρχουν απόγονοι των οικογενειών αυτών, είναι: Κούκης, Κόης, Λίτσας ή Λίτσος, Μπόρσας, Μπούρχας, Τσιαχρής, Σκαλφίντζος, Σπανός, Καραπανίτσας, Ντινόπουλος, Ξενοκώστας, Σαμαρίκας κ.ά.
Η κτηματική περιουσία του διαλυθέντος Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία, που κατέλαβαν οι πρώτοι κάτοικοι και έκτισαν τον σημερινό οικισμό, περιελάμβανε μία έκταση τεσσάρων τετραγωνικών χιλιομέτρων περίπου (εκτός από τα περιφερειακά κτήματα στην "Τσούμα", στου "Ηλιά", στου "Καλαμίδα" στα "Πηγαδούλια" κ.ά). Ξεκινούσε από το "Νίσβαρη", και τα "Σελλάκια ή Σουλλάκια", έφθανε μέχρι τα "Ρόγγια", και τις "Τρείς (Σ)καρές" και κατέληγε στην "Μπόρσια" (Η ονομασία "Μπόρσια" προέρχεται από τον επώνυμο του Σαρακατσάνου "Μπόρσα" που έμεινε στην περιοχή αυτή). Μέσα σε αυτή την τεράστια έκταση η κάθε οικογένεια έκτισε το δικό της "Βασίλειο", που αποτελείτο από το αγρόκτημα (5 - 10 στρέμματα περίπου), την κυρίως κατοικία, τον αχυρώνα και μερικούς βοηθητικούς χώρους για τα ζώα. Ο νέος οικισμός, με την επίσημη ονομασία «Παλαιοχώριον» δεν απέκτησε από την αρχή το χαρακτηριστικό της οργανωμένης Κοινότητας (ήταν μία ιδιότυπη μορφή οικισμού) και γι’ αυτό ακόμη και σήμερα στερείται κεντρικής Πλατείας. Για 108 έτη (1838 - 1946), ήταν συνοικισμός της «Κοινότητας Πουγκακίων», του πρώην «Δήμου Τυμφρηστού». Οι κάτοικοι εξυπηρετούντο Εκκλησιαστικώς (μέχρι την 4 – 8 – 1930) και Κοινοτικώς (μέχρι 3 – 8 – 1946) από την «Κοινότητα Πουγκακίων».
Στις 3 - 8 - 1946 (Φ.Ε.Κ 236 /Α΄ 12 - 8 - 1946), ιδρύθηκε με Βασιλικό Διάταγμα η Κοινότητα Παλαιοχωρίου και επειδή αποσπάσθηκε από την Κοινότητα Πουγκακίων, του πρώην «Δήμου Τυμφρηστού», ονομάσθηκε «Κοινότητα Παλαιοχωρίου Τυμφρηστού» και όχι «Κοινότητα Παλαιοχωρίου Ομιλαίων», όπως ονομαζόταν η Κοινότητα Πουγκακίων μέχρι το 1838, (πρίν αποχωρήσει από το «Δήμο Ομιλαίων» και προσχωρήσει στο «Δήμο Τυμφρηστού)».
Πρώτος Πρόεδρος της Κοινότητας Παλαιοχωρίου, διορίζεται με την υπ’ αρίθ’ 11695 / 1946 Απόφαση της Νομαρχίας Φθιώτιδος, ο μέχρι τότε Κοινοτικός Σύμβουλος της Κοινότητας Πουγκακίων, Γεώργιος Ευαγ. Παπαναγιώτου.
Η πρώτη πράξη «Περί αναλήψεως καθηκόντων του Κοινοτικού Συμβουλίου, έχει ως εξής:
Αριθ. Αποφάσεως 1
Περί αναλήψεως καθηκόντων του Κοινοτικού Συμβουλίου
Το Κοινοτικόν Συμβούλιον Παλαιοχωρίου Τυμφρηστού συγκείμενον εκ του Προέδρου αυτού Γεωργίου Ευαγγέλου Παπαναγιώτου και των μελών: Ηλία Ευαγγέλου Πιλάτου, Αθανασίου Δημ. Αλεξίου, Κων/νου Ιωάν. Μπούρα, Βασιλείου Ιωάν. Δανιήλ, (απόντος του Κων/νου Ιωάν. Μπούρα, μη δώσας τον όρκον της υπηρεσίας) συνελθόν εις τακτικήν αυτού συνεδρίασιν εν τω Κοινοτικό αυτού Καταστήματι σήμερον την 15 Δεκεμβρίου του 1946 έτους ημέραν Κυριακήν και ώραν 10 π.μ. συνεπεία της υπ’ αρίθ’. 4 / 8 – 12 – 46 ιδίου μηνός πρώτης προσκλήσεως επιληφθέν τη εισηγήσει του κ. Προέδρου περί αναλήψεως καθηκόντων του Κοινοτικού Συμβουλίου. Το Κοινοτικόν Συμβούλιον ακούσαν του Προέδρου εκθέσαντος ότι ο συνοικισμός Παλαιοχωρίου κατόπιν του από 3 Αυγούστου ε. ε. Β.Δ. απεσπάσθη εκ της Κοινότητος Πουγκακίων και απετέλεσεν ιδίαν Κοινότητα ως και την υπ’ αρίθ’ 11965 διαταγήν του κ. Νομάρχου Φθιώτιδος δι ής διορίσθη Κοινοτικόν Συμβούλιον εν τη νεοσυσταθήση Κοινότητι δια την λειτουργίαν της Κοινότητος. Σκεφθέν ότι τ’ανωτέρω τυγχάνωσι Νόμιμα.
Αποφαίνεται Παμψηφή
Συμφώνως με την υπ’ αρίθ’ 11695 απόφασιν του κ. Νομάρχου δι ής διορίζεται Κοινοτικόν Συμβούλιον με τα κάτωθι αξιώματα ενός εκάστου: 1 / Γεωργίου Ευαγγέλου Παπαναγιώτου Προέδρου, 2 / Ηλία Ευαγ. Πιλάτου Αντιπροέδρου, 3 / Αθανασίου Δημ. Αλεξίου μέλους, 4 / Κων/νου Ιωάν. Μπούρα, 5 / Βασιλείου Ιωάν. Δανιήλ μελών, άπαντες οι ως άνω μνημονευόμενοι μετέβησαν παρά του κ. Ειρηνοδίκη Σπερχειάδος και έδωσαν τον νενομισμένον όρκον της υπηρεσίας των ευθύς ανέλαβον τα καθήκοντά των, πλήν του Κων/νου Ιωάν. Μπούρα, ο οποίος δεν μετέβη προσωρινώς δι’ ορκομωσίαν.
Εφ’ ώ συνετάγη η παρούσα πράξις, ήτις αναγνωσθείσα και βεβαιωθείσα υπογράφεται ως έπετε:
Το Κοινοτικόν Συμβούλιον
Ο Πρόεδρος
(τ.σ.υ.)
Γεώργιος Ευαγ. Παπαναγιώτου
Τα μέλη
Ηλίας Ευαγ. Πιλάτος
Αθανάσιος Δημ. Αλεξίου
Βασίλειος Ιωάν. Δανιήλ
Τον Ιούλιο του 1947, το προηγούμενο Κοινοτικό Συμβούλιο διαλύεται και με την υπ’ αρίθ’ 3284/ 1947 απόφαση του Νομάρχη Φθιώτιδος, διορίζεται νέο Κοινοτικό Συμβούλιο, με Πρόεδρο τον Αθανάσιο Κ. Μπούρα και μέλη τους: Βασίλειο Αθ. Αθανασίου, Ηλία Ευαγ. Πιλάτο και Νικόλαο Ιωαν. Δανιήλ. Μετά δύο έτη, με την υπ’ αρίθ’ 9301 / 6 – 8 – 1949 Απόφαση του Νομάρχη Φθιώτιδος, διορίζεται νέο Κοινοτικό Συμβούλιο, με Πρόεδρο τον Κων/νο Ιωαν. Μπούρα και μέλη τους: Αθανάσιο Β. Αθανασίου, Γεώργιο Ευαγ. Παπαναγιώτου, Αθανάσιο Δ. Αλεξίου και Ελευθέριο Ν. Παπαγιάννη.
Στις εκλογές της 15ης Απριλίου 1951, προήλθε το Κοινοτικό Συμβούλιο με Πρόεδρο τον Κων/νο Ιωαν. Μπούρα και μέλη τους: Ιωάννη Κων. Παπαναγιώτου, Νικόλαο Νικ. Παπαναγιώτου, Γεώργιο Κων. Τσεκούρα, και Νικόλαο Ευαγ. Μανίκα. (Στις εκλογές του 1955 & 1959 επανεξελέγησαν οι ίδιοι).
Στις εκλογές του 1964, εξελέγη Πρόεδρος ο Κων/νος Ιωαν. Μπούρας και μέλη του Κοινοτικού Συμβουλίου, ο Γεώργιος Παν. Μπούρας, ο Νικόλαος Νικ. Παπαναγιώτου, ο Σπύρος Αθ. Τσεκούρας και ο Ηλίας Δημ. Στάμος. Αυτό το Κοινοτικό Συμβούλιο διατηρήθηκε και από το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967.
Στις 3 – 10 – 1974, η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, διορίζει υπηρεσιακό Πρόεδρο τον τότε Δάσκαλο του χωριού, Ιωάννη Δημ. Παπαναγιώτου και διατήρησε τα παλαιά μέλη, επαναφέροντας και τον Γεώργιο Π. Μπούρα που είχε παραιτηθεί το 1972. (Ο Νικόλαος Νικ. Παπαναγιώτου είχε αποβιώσει την 18 – 7 – 1973).
Στις εκλογές του 1975 (Ιούνιος), εξελέγη νέο Κοινοτικό Συμβούλιο (μέχρι 31 – 12 – 1978), με Πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Γ. Παπαναγιώτου και μέλη τους Παναγιώτη Π. Παπαγεωργίου, Νικόλαο Γ. Παπαναγιώτου, Σπύρο. Αθ. Τσεκούρα και Ηλία Δημ. Στάμο.
Στις εκλογές του 1978, εξελέγη Πρόεδρος ο Βασίλειος Νικ. Μανίκας και μέλη οι: Παναγιώτης Παν. Παπαγεωργίου, Κων/νος Αθ. Τσεκούρας, Σπύρος Βασ. Μπούρας και Ηλίας Δημ. Στάμος.
Στις εκλογές του 1982, εξελέγη Πρόεδρος ο Κωνσταντίνος Γεωρ. Παπαναγιώτου και μέλη οι: Παναγιώτης Παν. Παπαγεωργίου, Νικόλαος. Γεωρ. Παπαναγιώτου, Παναγιώτης Κων. Ρένιος, Σταυρούλα Συζ. Γρ. Αλεξίου, Ευάγγελος Ηλ. Ρένιος και Ηλίας Δ. Στάμος, ο οποίος μετά ένα έτος περίπου παραιτήθηκε και την θέση του κατέλαβε ο Ανδρέας Ηλ. Τσεκούρας.
Στις εκλογές του 1986, επανεξελέγη Πρόεδρος ο Κωνσταντίνος Γεωρ. Παπαναγιώτου και μέλη οι: Παναγιώτης Παν. Παπαγεωργίου, Νικόλαος Γεωρ. Παπαναγιώτου, Δημήτριος Νικ. Δανιήλ, Παναγιώτης Κων. Ρένιος, Γεώργιος Παν. Μπούρας και Αθανάσιος Δημ. Θέος.
Στις εκλογές του 1990, επανεξελέγη Πρόεδρος της Κοινότητας ο Κωνσταντίνος Γεωρ. Παπαναγιώτου και μέλη οι: Αθανάσιος Βασ. Αθανασίου, Νικόλαος Γεωρ. Παπαναγιώτου, Δημήτριος Νικ. Δανιήλ, Παναγιώτης Κων. Ρένιος, Ηλίας Δημ. Στάμος, Ηλίας Παν. Τσεκούρας και Γεώργιος Κων. Παπαγιάννης.
[Ο Κωνσταντίνος Γεωρ. Παπαναγιώτου, διετέλεσε 16 έτη Πρόεδρος της Κοινότητος Παλαιοχωρίου Τυμφρηστού (Ομιλαίων) Φθιώτιδος και μετά το πέρας της θητείας του άφησε ένα σημαντικό και αξιόλογο έργο. Επί των ημερών του έγιναν όλοι οι σημερινοί δρόμοι που συνδέουν το Παλαιοχώρι με τα γειτονικά δάση και τους βοσκότοπους. Ο δασικός δρόμος που συνδέει το Παλαιοχώρι με τη Ράχη Τυμφρηστού. Τα στέγαστρα στο βουνό για τους κτηνοτρόφους κ.ά. Όμως το σπουδαιότερο και το μεγαλύτερο έργο εκείνης της περιόδου, όχι μόνο στο Παλαιοχώρι αλλά σε ολόκληρη την Δυτική Φθιώτιδα, ήταν το αρδευτικό έργο. Τα νερά από τις πηγές των Κοκκαλίων Θέση: «Κούτσουρο» συγκεντρώνονται σε μια μεγάλη τσιμεντένια δεξαμενή (Φωτο 1, Φωτο 2), που εκτός από αρδευτική χρήση, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για δασοπυρόσβεση (για των ανεφοδιασμό όχι μόνο των αυτοκινήτων της πυροσβεστικής αλλά και των ελικοπτέρων). Ο Κωνσταντίνος Γεωρ. Παπαναγιώτου δεν ήταν μόνο δραστήριος Πρόεδρος σε τοπικό επίπεδο, αλλά ολόκληρης της ορεινής Ελλάδος. Γνώριζε άριστα τα θέματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και έλαβε μέρος σε πολλά Συνέδρια των Δήμων και Κοινοτήτων που έγιναν στην Αθήνα, στη Λαμία, στα Καμένα Βόυρλα κ. ά) και υπέβαλλε προτάσεις που αφορούσαν τους δημότες όλων των ορεινών κυρίως Κοινοτήτων, σε ολόκληρη την Ελλάδα, μερικές από τις οποίες έγιναν αποδεκτές όπως: Κατάργηση εισφοράς Ε.Ρ.Τ για τους Ο.Τ.Α, τέλη καθαριότητας και φωτισμού Ο.Τ.Α, τροποποίηση του αρθ. 3 του Ν. 4575/1966, για την εισφορά κτηνοτροφικών προϊόντων, κ. ά
].
Το φαινόμενο με την ερήμωση ολόκληρων χωριών πήρε τέτοιες διαστάσεις, ώστε οι Τούρκοι ιστορικοί να το ονομάσουν «η μεγάλη φυγή». Την περίοδο αυτή παρατηρούμε σε όλη την Ελληνική Επικράτεια αύξηση των Μοναστηριών. Οι κάτοικοι κυρίως των ορεινών χωριών έχτιζαν Μοναστήρια στα οποία αφιέρωναν τα κτήματά τους και όλα τα υπάρχοντά τους, διότι λόγω των «ειδικών προνομίων» είχαν το δικαίωμα να έχουν περιουσία χωρίς να πληρώνουν φόρους. Οι ίδιοι οι κάτοικοι ή γινόντουσαν καλόγεροι στα Μοναστήρια που έχτιζαν και καλλιεργούσαν τα κτήματά τους ανενόχλητοι πλέον από τις τουρκικές αρχές, ή γινόντουσαν Κλέφτες στις απάτητες βουνοκορφές και πολεμούσαν τον κατακτητή. Την περίοδο αυτή προφανώς κτίσθηκε και το Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία. Σύμφωνα με την παράδοση, αλλά και τις μαρτυρίες ηλικιωμένων ατόμων της περιοχής, στην μεγάλη ακμή του Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία υπήρχε πήλινος υπόγειος αγωγός που διοχετευόταν το γάλα, από τα μαντριά που βρίσκονταν στην περιοχή «Νίσβαρη» και άλλες γειτονικές θέσεις μέχρι το Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, προκειμένου οι καλόγεροι να το κάνουν τυρί, βούτυρο και άλλα προϊόντα. Αυτό σημαίνει ότι στις περιοχές αυτές («Νίσβαρη» και άλλες γειτονικές θέσεις), υπήρχαν κατοικίες ποιμένων, στάνες για τα ζώα, αποθήκες κ.λ.π και οι κάτοικοι των περιοχών αυτών είχαν άμεση σχέση με το Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία.
[ Σύμφωνα με τους ιστορικούς ερευνητές Κ. Κοτσίλη, Δ. Νάτσιο και Β. Σπανό, δυτικά των σημερινών Καλυβίων Λαμίας υπήρχε αρχαίος οικισμός με την ονομασία «Σουλλάκι». Ο οικισμός αυτός, όπως προέκυψε από την έρευνά τους, αναφέρεται στην πρόθεση της Ιεράς Μονής Ρεντίνας. Δεν γνωρίζουμε αν και αυτός ο αρχαίος οικισμός είχε σχέση με τον αρχαίο οικισμό «Σουλλάκια ή Σελλάκια». Αν δηλαδή η ονομασία του προήλθε από κτηνοτρόφους που το καλοκαίρι ανέβαιναν με τα κοπάδια τους στα ορεινά, τα Σουλλάκια του Παλαιοχωρίου, όπου είχαν την κατοικία τους και το χειμώνα κατέβαιναν στην περιοχή αυτή να ξεχειμωνιάσουν (Βλ. Σελίδα: Σελλάκια ή Σουλλάκια) ].
Ο Κώστας Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου ή Παπαναγιώτης – «Κουδούνας», ήταν παντρεμένος και είχε έξι παιδιά, τον Δημήτριο (Τάκη), την Μαρία, την Αγγελική, την Βασιλική, την Λεμονιά και την Ευφροσύνη. Μετά την διάλυση του Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία, ήταν από τους πρώτους που εγκαταστάθηκε στα κτήματα του Μοναστηριού στο Παλαιοχώρι, μαζί με τα παιδιά του και τους συζύγους των παιδιών του. Συγκεκριμένα, ο ίδιος με τον γιο του Δημήτριο (Τάκη), εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η ίδια οικία, ανακαινισμένη από τον Κων/νο Ν. Παπαναγιώτου (Βλ. Παρακάτω Φωτό) και ολόκληρη η περιοχή ονομάσθηκε «Παπαναϊτέϊκα» (Παπαναγιώτου Δημήτριος -Τάκης = Παπαναϊ-τάκης = Παπαναϊτέϊκα). Η πρώτη κόρη του, η Μαρία, με τον σύζυγό της Γεώργιο Παπαγεωργίου ή Παπαγεωργόπουλο, εγκαταστάθηκε στο σημείο που είναι σήμερα ο αχυρώνας του Παναγιώτη Παν. Παπαγεωργίου και ολόκληρη η περιοχή-συνοικία ονομάσθηκε «Παπαγεωργοπουλέϊκα». Η δεύτερη κόρη του, η Αγγελική, με τον σύζυγό της Δημήτριο Δανιήλ, εγκαταστάθηκε στο σημείο που ευρίσκετο η παλαιά οικία του Νικολάου Ιωαν. Δανιήλ και ολόκληρη η περιοχή ονομάσθηκε «Δανιλέϊκα». Η τρίτη κόρη του, η Βασιλική, με τον σύζυγό της Νικόλαο Παπαγιάννη ("Κοντονίκο"), εγκαταστάθηκε στο σημείο που είναι σήμερα η οικία του Ιωάννη Νικ. Δανιήλ και ολόκληρη η περιοχή ονομάσθηκε «Παπαγιαννέϊκα ή Κοντέϊκα» (Δυστυχώς η παλαιά οικία δεν υπάρχει σήμερα). Η τέταρτη κόρη του, η Λεμονιά, με τον σύζυγό της Αθανάσιο Τσικούρα (Τσικρογάλλο), εγκαταστάθηκε στο ίδιο σημείο που είναι σήμερα η οικία των κληρονόμων του Αθανασίου Κων. Τσεκούρα. Η πέμπτη κόρη του, η Ευφροσύνη, με τα δύο παιδιά της από τον πρώτο της γάμο και τον νέο σύζυγό της Λάμπρο Γκούρλη, εγκαταστάθηκε στο σημείο που είναι σήμερα η οικία του Δημητρίου Σπανού στα "Κέδρα" (Συνοικισμός των Πουγκακίων Φθιώτιδος) και για τον λόγο αυτό δεν εμφανίζεται στους πρώτους κατοίκους του Παλαιοχωρίου (Βλ. Σελίδα: Γενεαλογικά δένδρα).
[ Το παρωνύμιο "Κοντέϊκα" προφανώς προέρχεται από την μεγάλη οικογένεια του Πούγκα Κοντογιάννη, που ήταν και αυτός από τους πρώτους κατοίκους που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή των Πουγκακίων και το όνομά του αναγράφεται στην Κατάσταση στρατιωτών του 50άρχη Ιωάν. Μαργαρίτη (Βλ. Σελίδα: Σελλάκια ή Σουλλάκια, Κατάσταση Αγωνιστών από Πουγκάκια - Παλαιοχώρι). Μία από τις εκδοχές για την ονομασία των Πουγκακίων (εκτός από το "απάγκιο" = Πουγκάκια), είναι και αυτή που θέλει την ονομασία να προέρχεται από τα παιδιά του "Πούγκα" = "Τα Πουγκάκια". Σύμφωνα με την παράδοση οι "Παπαναγιωταίοι" και οι "Παπαγιανναίοι"-"Κονταίοι", ήταν απόγονοι δύο ιερέων του Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία που μετά την διάλυση του Μοναστηριού ήταν από τους πρώτους κατοίκους που εγκαταστάθηκαν στα κτήματά του. Και οι δύο οικογένειες είχαν απώτερη καταγωγή από το Σούλι. Είχαν εγκατασταθεί αρχικά στην ορεινή Ναυπακτία και την Δομνίστα Ευρυτανίας και αργότερα στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία ιερείς;].
Στη σύναξη των Αντιπροσώπων και των Δημογερόντων που έγινε στις 22 Ιουνίου του 1830 στη Φτέρη Φθιώτιδος, έλαβε μέρος και ο Κώστας Παπαναγιώτου– "Κουδούνας" ως εκπρόσωπος των Πουγκακίων (στο πρακτικό με τις υπογραφές αναφέρεται, Κώστας Παναγιώτης από Πουγκάκια). Επίσης, όπως προκύπτει από το υπ’αρίθ’ 1183 / 3 - 3 - 1853 Συμβόλαιον, του Συμβολαιογραφούντος Ειρηνοδίκη Ευρυτανίας Αθανασίου Μποσινιέρη, ο Κώστας Παπαναγιώτου- "Κουδούνας" πραγματοποίησε μαζί με τον Γεώργιο Καλτσά, τον Κων/νο Αναγνωστόπουλο και τον Νικόλαο Παπαϊωάννου, αγορά ενός κτήματος στη Λευκάδα Φθιώτιδος, που ανήκε στην Αικατερίνη Χατζοπούλου, για λογαριασμό της Κοινότητας Πουγκακίων και συγκεκριμένα για τον Ιερό Ναό της Παναγίας στα Πουγκάκια. (Στις υπογραφές αναφέρεται Κώστας Παπαναγιώτου). Στην Αίτηση που υπέβαλε την 30 – 1 – 1844 για την απονομή αριστείου ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του προς την Πατρίδα κατά τον μεγάλο Αγώνα της ανεξαρτησίας, καθώς και στο Πιστοποιητικό των Οπλαρχηγών της Επαναστάσεως, αναγράφεται Κώστας Παπαναγιώτης. [Βλ. Σελίδα "Σελλάκια - Σουλλάκια", υπ’ αρίθ’ 136 / 31 – 1 – 1844 Πιστοποιητικό από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους].
|
| Η πρώτη κατοικία στο Παλαιοχώρι, όπως είναι σήμερα μετά την ανακαίνιση |
 |
| Πέτρινο αλώνι, που βρίσκεται δίπλα στην κατοικία από το 1838 |
ΤΕΚΝΑ:
1. (1980) ΝΙΚΟΛΑΟΣ Αριθ. 4150, 4151
Πρός την επί των Εκκλησιαστικών Β. Γραμματείαν της Επικράτειας
Ευπειθέστατος
Ο Διοικητής Φθιώτιδος
Πρός την επί των Εκκλησιαστικών κ.λ.π Β. Γραμματείαν
Κατά συνέπειαν παρατηρεί η Β. Γραμματεία αν ήτο δυνατόν εις τον Δήμαρχον να λάβη πληροφορίας δια να τας διαβιβάση είς την Διοίκησιν.
Ευπειθέσταστος
Ο Διοικητής Φθιώτιδος
Αδάμ Δούκας
Ο Διοικητής Φθιώτιδος
Αδάμ Δούκας
Αριθ’ Πρωτ. 18182
Έν Αθήναις την 21 Ιανουαρίου 1838
Ο επί των Εσωτερικών Γραμματεύς
Γ. Γλαράκης
Από τα παραπάνω έγγραφα, προκύπτουν τα εξής συμπεράσματα:
Αλλά και αν δεν ήταν ο ίδιος ο Κώστας Παπαναγιώτου -"Κουδούνας", ήταν κάποιο άλλο μέλος της οικογενείας του και ενδεχομένως ο Βασίλειος Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου, ο οποίος την 26 -12- 1844 ήταν Προεστός. Αυτό προκύπτει από την αίτηση – αναφορά του Βασιλείου Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου, που υπέβαλε προς την Βασ. Διοίκηση Φθιώτιδος, για την απονομή αριστείου ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του προς την Πατρίδα κατά τον Αγώνα της ανεξαρτησίας. Συγκεκριμένα, η Αίτηση που υπεβλήθη μέσου του Δημάρχου Τυμφρηστού, την 26 -12- 1844 αναφέρει: «Σας επισυνάπτω εντός παρούσης μου, αναφορά του συνδημότη μου Βασιλείου Παναγιώτου, ετών 38, κατοίκου του χωρίου Πουγκάκια και Προεστού του Δήμου τούτου, με το εμπεριεχόμενον Πιστοποιητικόν αφορούντα προς την Πατρίδα εκδουλεύσεις…».
Ο Βασίλειος Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου πρέπει να ήταν γιος ή αδελφός του Κώστα Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου - "Κουδούνα" και απεβίωσε χωρίς απογόνους. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι όλα τα παιδιά του Κώστα Παπαναγιώτου – "Κουδούνα" έδωσαν το όνομα Βασίλειος και Βασιλική σε κάποια από τα παιδιά τους. Μάλιστα, τα αγόρια του Δημητρίου Κ. Παπαναγιώτου (Γεώργιος = «Κακαλιούρας» & Κωνσταντίνος = «Κουδούνας»), έδωσαν το όνομα Βασίλειος όχι μόνο στα πρώτα τους αγόρια, αλλά και το όνομα Βασιλική στις κόρες τους (Βλ. Σελίδα Γενεαλογικά Δένδρα).
Επίσης, ο Κώστας Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου, γιος του Γιώργου ή «Γιωργούλα» Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου, που ήταν και αυτός της ιδίας οικογενείας, έδωσε το όνομα Βασίλειος σε ένα γιο του που γεννήθηκε την ίδια περίοδο (Βλ. Γενεαλ. Δένδρα: Βασίλειος Κ. Παπαναγιώτου (Σπαθής). Ο Γιώργος ή «Γιωργούλας» Παναγιώτου ή Παπαναγιώτου, είχε τέσσερα παιδιά, τον Βαγγέλη, τον Κώστα, τον Γιάννη και τον Παναγιώτη. Ο Βαγγέλης Γ. Παπαναγιώτου, παντρεύτηκε την Αθηνά Παπαγεωργίου ή Παπαγεωργακοπούλου (εγγονός της οποίας είναι ο Κώστας Γεωρ. Παπαναγιώτου, Πρόεδρος της Κοινότητας Παλαιοχωρίου για 16 περίπου χρόνια με πλούσιο και αξιόλογο έργο).
[Ο Γιάννος Κατσόγιαννος, είχε κτηματική περιουσία στο Παλαιοχώρι πλησίον της κατοικίας του Κώστα Παπαναγιώτου – "Κουδούνα" και συγκεκριμένα στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία των απογόνων του Νικολάου Αθ. Τσεκούρα (μέχρι το ρέμα στη «Βρυσούλα»). Ένα μέρος από το κτήμα αυτό το αγόρασε πολύ αργότερα ο γιος του Κώστα Παπαναγιώτου – "Κουδούνα", Δημήτριος Κων. Παπαναγιώτου, με χρήματα που έστειλε από την Αμερική (όπου ήταν ράφτης), ο Νικόλαος Δημ. Παπαναγιώτου. Το 1912 ο Νικόλαος Δημ. Παπαναγιώτου επέστρεψε στην Ελλάδα, μαζί με άλλους Έλληνες πατριώτες, προκειμένου να λάβει μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους εθελοντικά. Κατά την διάρκεια του πολέμου ασθένησε από πνευμονία και το 1919 απεβίωσε. Στη συνέχεια το κτήμα αυτό πέρασε στην ιδιοκτησία του αδελφού του, Γεωργίου Δημ. Παπαναγιώτου (Κακαλιούρα) και αυτός το έδωσε προίκα στην κόρη του Σωτηρία, όταν παντρεύτηκε τον Νικόλαο Αθ. Τσεκούρα].
Όταν ο «Δήμαρχος Ομιλαίων», η Β. Γραμματεία επί των Εκκλησιαστικών θεμάτων, ο Διοικητής Φθιώτιδος Αδάμ Δούκας και ο επί των Εσωτερικών Γραμματεύς Γεώργιος Γλαράκης τους ζήτησαν να μην καλλιεργούν τα κτήματα του διαλυθέντος Μοναστηριού, διότι θα απέστειλαν «ποινήτορας» και Στρατιωτικές δυνάμεις και ότι θα αντικαθιστούσαν τον Πάρεδρο και θα τον παρέπεμπαν στα αρμόδια δικαστήρια για απείθεια κ.λ.π, όχι μόνο δεν σταμάτησαν να καλλιεργούν τα κτήματα, αλλά το 1838 μαζί με ολόκληρη την Κοινότητα Πουγκακίων, εγκατέλειψαν αυθαίρετα τον «Δήμο Ομιλαίων» και προσχώρησαν στο «Δήμο Τυμφρηστού», χωρίς να λάβουν υπόψη τους ούτε τις αρχές, αλλά ούτε και την μεγάλη απόσταση που υπήρχε μεταξύ του Μαυρίλου και των Πουγκακίων (Το Γαρδίκι, που ήταν έδρα του «Δήμου Ομιλαίων» απέχει από τα Πουγκάκια και το Παλαιοχώρι 4 - 5 χ.λ.μ, ενώ το Μαυρίλο, που ήταν έδρα του «Δήμου Τυμφρηστού», απέχει 35 – 40 χ.λ.μ περίπου).
Μετά τους πρώτους κατοίκους που αναφέρθηκαν παραπάνω, προσήλθαν στην περιοχή που βρίσκεται σήμερα το Παλαιοχώρι και άλλοι κάτοικοι που μέχρι τότε κατοικούσαν στις θέσεις: «Μητριγκούνα», «Κρανιές», «Οψιμόβριζες», «Πέτρινας τη Λάκα» κ.λ.π, αλλά και από άλλες περιοχές, κυρίως του Σουλίου και της ευρύτερης περιοχής της Θεσπρωτίας, οι οποίοι παντρεύτηκαν μέλη των παλαιών οικογενειών του Παλαιοχωρίου και εν συνεχεία εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην περιοχή αυτή. Τα επώνυμα των κατοίκων αυτών ήταν: Πιλάτος (Λίτσας ή Λίτσος), Αλεξίου, Τσικούρας, Τσιόκας, Ξενοκώστας, Ρένιος, Μπούρας, Στάμος, Θέος, Αθανασίου, Δημητρακόπουλος, Ντινόπουλος, Σεϊντής, Σπανός, Μαστρογιάννης, κ.ά.
Οι "Πιλαταίοι", είχαν εγκατασταθεί αρχικά στη θέση "Πέτρινας τη Λάκα" και στη συνέχεια στη θέση "Περδικόβρυση", αλλά και σε ολόκληρη την περιοχή από την "Περδικόβρυση" μέχρι τη ράχη: "Στου Λέρα το Τσουγκρί" (Β/Δ των Μοναστηριακών κτημάτων). Αργότερα εγκαταστάθηκαν στην ίδια περιοχή και άλλες οικογένειες όπως ο Σπύρος Τσικούρας, όταν παντρεύτηκε την Παναγιώτα Πιλάτου, ο Παναγιώτης Παπαστάμος όταν παντρεύτηκε την Αικατερίνη Γρ. Πιλάτου, ο Γεώργιος Τσιόκας όταν παντρεύτηκε την Κωνσταντίνα Πιλάτου, ο Ηλίας Κ. Ρένιος όταν παντρεύτηκε την Κωνσταντίνα Σπ. Πιλάτου κ.ά. Από τους "Πιλαταίους" παρέμειναν στην ίδια περιοχή ο Δημήτριος Ιωαν. Πιλάτος (Δεκανέας), ο Δημήτριος Γεωρ. Πιλάτος (Λέρας) και ο Σπύρος Γεωρ. Πιλάτος (Κορούλας). Οι άλλοι "Πιλαταίοι" παντρεύτηκαν και εγκαταστάθηκαν σε άλλες περιοχές του χωριού όπως ο Ευάγγελος Γ. Πιλάτος (Μανίκας) όταν παντρεύτηκε την Κωνσταντίνα Κων. Παπαγιάννη (Κοντοκώστα) και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία του Ευαγγέλου Νικ. Μανίκα, ο Χριστόδουλος Γεωρ. Πιλάτος όταν παντρεύτηκε την Βασιλική Δημ. Δανιήλ και εγκαταστάθηκε σε περιοχή κοντά στα "Δανιλέϊκα", ο Ανδρέας Σπ. Πιλάτος όταν παντρεύτηκε την Κωνσταντίνα Ευαγ. Παπαναγιώτου (Γιωργούλα) και εγκαταστάθηκε 300 μέτρα περίπου Βόρεια του σημερινού Ιερού Ναού της Αγίας Παρασκευής κ.ά. Επίσης, άλλοι "Πιλαταίοι" παντρεύτηκαν και εγκαταστάθηκαν στα Κανάλια Φθιώτιδος, στη Σπερχειάδα και σε άλλες περιοχές της Ελλάδος.
Οι "Αλεξαίοι", ήταν μία μεγάλη οικογένεια που είχε εγκατασταθεί αρχικά στη θέση που βρίσκεται πάνω από τον Άγιο Νικόλαο Πουγκακίων, που σήμερα ακόμη ονομάζεται "Αλεξέϊκα". Αργότερα ο Γεώργιος, ο Δημήτριος, ο Ζάχος, και ο Κώστας Αλεξίου, εγκαταστάθηκαν στην Ανατολική πλευρά των Μοναστηριακών κτημάτων στο Παλαιοχώρι και η περιοχή αυτή ονομάσθηκε επίσης "Αλεξέϊκα". Συγκεκριμένα η πατρική οικία των "Αλεξαίων" ήταν στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η εξοχική οικία των κληρονόμων της Ειρήνης Κ. Αλεξίου - Καραγιώργου και η παλαιά οικία του Αθανασίου Δημ. Αλεξίου (Πουρνάρα). Από τους "Αλεξαίους" παρέμειναν στην ίδια περιοχή ο Αθανάσιος Δημ. Αλεξίου (Πουρνάρας), ο Γεώργιος Δημ. Αλεξίου, ο Κωνσταντίνος Δημ. Αλεξίου, ο Σπύρος Κων. Αλεξίου (Σπορίτης), ο Ευάγγελος Ζάχ. Αλεξίου και ο Αριστείδης Ζάχ. Αλεξίου (στο ανατολικό μέρος των "Αλεξέϊκων" υπάρχουν ακόμη οι παλαιές οικίες του "Αναστάση & Αριστο-λία"). Οι άλλοι "Αλεξαίοι" παντρεύτηκαν και εγκαταστάθηκαν σε άλλες περιοχές του χωριού όπως ο Δημήτριος Γεωρ. Αλεξίου όταν παντρεύτηκε την Γιαννούλα Τσιαχρή και εγκαταστάθηκε στη Δυτική πλευρά του Παλαιοχωρίου στη θέση "Μπόρσια", όπου κατοικούσε η οικογένεια του Τσιαχρή. (Η οικογένειες του Μπόρσα του Μπούρχα και του Τσιαχρή, ήταν από τις μεγαλύτερες "Σαρακατσάνικες" οικογένειες της περιοχής. Σήμερα δεν υπάρχει στο χωριό καμία οικογένεια με το επώνυμο Μπόρσας, Μπούρχας και Τσιαχρής). Δυτικά του Παλαιοχωρίου εγκαταστάθηκε και ο Αθανάσιος Γεωρ. Αλεξίου, όταν παντρεύτηκε την Μαρία .....;. Ο γιος του Αθανασίου Γεωρ. Αλεξίου, Δημήτριος (Καροτσέρης), παντρεύτηκε (Α΄Σύζυγο) την Ελένη Κων. Παπαναγιώτου (Γιωργούλα) και εγκαταστάθηκε στη θέση "Λιβαδόβρυση", εκεί όπου βρίσκεται σήμερα η οικία του Μιλτιάδη Δημ. Αλεξίου. Επίσης, γιος του Δημητρίου Αθαν. Αλεξίου ήταν και ο Ευάγγελος (από την Β΄Σύζυγό του, Αθηνά Κων. Τσιαχρή), που παντρεύτηκε την Σπυριδούλα Γεωρ. Δανιήλ και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρισκόταν το πρώην κατάστημα του Κωνσταντίνου Ιωαν. Μπούρα ("Κωστής") και σήμερα είναι εξοχική κατοικία των κληρονόμων της Ελένης Αλεξίου - Θεοφίλου του Μιλτιάδη.
Οι "Μπουραίοι", ήταν μία μεγάλη οικογένεια που ορισμένα από τα μέλη της εγκαταστάθηκαν στο Παλαιοχώρι. Συγκεκριμένα, όπως προκύπτει από τα Μητρώα αρρένων του Παλαιοχωρίου και των Πουγκακίων, ο Γεώργιος Μπούρας (Γενάρχης) είχε τρεις γιους, τον Ζαχαρία, τον Σπύρο και τον Κωνσταντίνο. Ο πρώτος γιος του ο Ζαχαρίας είχε παντρευτεί και εγκατασταθεί στο Παλαιοχώρι, στο σημείο που βρίσκεται σήμερα ο αχυρώνας του Κωνσταντίνου Χαρ. Μπούρα. Από τους απογόνους του Ζαχαρία μόνο δύο εγκαταστάθηκαν στο Παλαιοχώρι, ο Κωνσταντίνος που είχε την οικία του στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία του Κωνσταντίνου Χαρ. Μπούρα και ο Δημήτριος που είχε την οικία του στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία των κληρονόμων του Ανδρέα Ηλ. Τσεκούρα. Οι άλλοι απόγονοι του Ζαχαρία είναι εγκαταστημένοι σήμερα στη Νάουσα, την Θεσσαλονίκη, την Αμερική κ.ά. Ο δεύτερος γιος του Γεωργίου Μπούρα (Γενάρχη), ο Σπύρος, είχε παντρευτεί την Βασιλική Νικ. Παπαγιάννη (Τσιάμη) και είχε εγκατασταθεί στο Παλαιοχώρι. Η οικία του Σπύρου Γεωρ. Μπούρα βρισκόταν στο ίδιο σημείο που βρίσκονται σήμερα οι οικίες των κληρονόμων του Βασιλείου Σεϊντή και Ευαγγέλου Μαστρογιάννη. Πρόκειται για την οικία που κληρονόμησε η Αικατερίνη Σπ. Μπούρα από τον πατέρα της και έμεινε στη συνέχεια η ίδια όταν παντρεύτηκε τον Γεώργιο Σεϊντή και απέκτησε δύο παιδιά, τον Βασίλειο Γ. Σεϊντή και την Σπυριδούλα, σύζυγο αργότερα του Ευαγγέλου Μαστρογιάννη. (Αργότερα μία εξαδέλφη της Αικατερίνης, η Κωνσταντία Ελ. Παπαγιάννη (Τσιαμοκωστάντου), παντρεύτηκε τον Δημήτριο Βασ. Σπανό και εγκαταστάθηκε στο διπλανό οικόπεδο). Εκτός από την Αικατερίνη ο Σπύρος Γ. Μπούρας είχε και 4 γιους. Τον Γεώργιο, που παντρεύτηκε την Αικατερίνη Αλεξίου και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία του Γεωργίου Νικ. Μπούρα (Αλεξέϊκα). Τον Κωνσταντίνο (Κάγια), που παντρεύτηκε την Ελένη Δημ. Πιλάτου και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία του Κωνσταντίνου Γεωρ. Μπούρα (Δάσκαλου). Τον Ιωάννη (Καψάλη), που παντρεύτηκε την Χαρίκλεια Δημ. Δανιήλ και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρισκόταν η παλαιά οικία των κληρονόμων του Κωνσταντίνου Ι. Μπούρα (Δανιλέϊκα). Και τον Βασίλειο (Νύχτο), που παντρεύτηκε την Σταυρούλα Δημ. Παπαναγιώτου (Κουδούνα) και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία των κληρονόμων του Δημητρίου Βασ. Μπούρα (Σούλι). Τέλος, ο τρίτος γιος του Γεωργίου Μπούρα (Γενάρχη) ο Κωνσταντίνος, παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε στα Άνω και Κάτω Κανάλια Φθιώτιδος, απόγονοι του οποίου είναι οι "Μπουραίοι" στα Κανάλια Φθιώτιδος.
Οι "Τσιοκαίοι", ήταν και αυτοί μία μεγάλη οικογένεια Ηπειρώτικης - Σουλώτικης καταγωγής, που μετά από περιπλανήσεις σε Ευρυτανία και Αιτωλοακαρνανία ορισμένα μέλη της έφθασαν και εγκαταστάθηκαν στο Παλαιοχώρι. Όπως προκύπτει από τα Μητρώα - Αρχεία του Παλαιοχωρίου, ο Ιωάννης Τσιόκας εγκαταστάθηκε στο Παλαιοχώρι όταν παντρεύτηκε την Μαρία Δημ. Δανιήλ (το γένος Παπαναγιώτου -"Κουδούνα"). Παιδιά του Ιωάννη Τσιόκα ήταν ο Γεώργιος, που παντρεύτηκε την Βασιλική Κων. Μπούρα (Κάγια). Ο Θεόδωρος, που δεν είχε οικογένεια. Η Βασιλική που παντρεύτηκε τον Γεώργιο Δημ. Πιλάτο (Λέρα). Ο Κωνσταντίνος - Αμερικάνος (στον ισόγειο χώρο της οικίας του στεγάζεται σήμερα το εντευκτήριο του Πολιτιστικού Συλλόγου των Απανταχού Παλαιοχωριτών. Ο χώρος αυτός παραχωρήθηκε δωρεάν από τον νέο κληρονόμο του Νικόλαο Ιωαν. Τσιόκα). Ο Νικόλαος που παντρεύτηκε την Αναστασία Αθ. Θέου (η παλαιά πέτρινη οικία τους διατηρείται ακόμη σήμερα σε καλή κατάσταση). Και η Ελένη που παντρεύτηκε τον Δημήτριο Δημόπουλο και εγκαταστάθηκε στη Λευκάδα Φθιώτιδος. Επίσης, ο αδελφός του Ιωάννη Τσιόκα, ο Γεώργιος, παντρεύτηκε την Κωνσταντίνα Παπαγιάννη και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία των κληρονόμων της Ευτυχίας Κων. Τσιόκα. Παιδιά του Γεωργίου Τσιόκα ήταν ο Κωνσταντίνος, που παντρεύτηκε την Βασιλική Ευαγ. Πιλάτου (Γιαννακοβαγγέλη) και έμεινε στην ίδια περιοχή στην πατρική του κατοικία. Ο Αθανάσιος και ο Νικόλαος, που έμειναν επίσης στην ίδια περιοχή στην πατρική τους κατοικία και δεν είχαν οικογένεια. Ο Ιωάννης που παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε στην Αγία Παρασκευή Λοκρίδος. Ο Δημήτριος που παντρεύτηκε την Ελένη Φ. Βέττα και η Βασιλική που παντρεύτηκε τον Δημήτριο Α. Μπούρχα.
Οι "Θεαίοι", ήταν άλλη μία οικογένεια που αρχικά ήταν εγκαταστημένη στα Πουγκάκια και αργότερα ορισμένα από τα μέλη της εγκαταστάθηκαν στο Παλαιοχώρι. Συγκεκριμένα η πρώτη που εγκαταστάθηκε στο Παλαιοχώρι ήταν η Ζωή (Ζώγου) Γεώρ. Θέου, όταν παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Δημ. Δανιήλ και στη συνέχεια η αδελφή της η Βασιλική, όταν παντρεύτηκε τον Χρήστο Δημ. Δημητρακόπουλο (Και οι δύο αδελφές είχαν τις κατοικίες τους στο ίδιο σημείο που βρισκόταν μέχρι τελευταία η οικία του Δημητρίου Χρ. Δημητρακόπουλου). Αργότερα ο αδελφό τους Αθανάσιος Γεωρ. Θέος, παντρεύτηκε την Ελένη Ζαχ. Αλεξίου και εγκαταστάθηκε εκεί πλησίον στις αδελφές του και συγκεκριμένα στο κάτω μέρος του ιδίου κτήματος (πάνω από τη "Βρυσούλα"). Ο Αθανάσιος Γεωρ. Θέος είχε 4 παιδιά. Την Αναστασία, που παντρεύτηκε τον Νικόλαο Ι. Τσιόκα και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται ακόμη σήμερα η οικία της (στον Αϊ-Γιάννη). Τον Δημήτριο που παντρεύτηκε την Στυλιανή Γ. Δανιήλ και εγκαταστάθηκε στα "Δανιλέϊκα". Τον Γεώργιο που παντρεύτηκε την Βασιλική Κ. Λιάπη και έμεινε αρχικά στην πατρική του οικία και αργότερα εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία των κληρονόμων του. Και την Μαρία που παντρεύτηκε τον Αθανάσιο Δασκαλόπουλο και εγκαταστάθηκε στο Ρεγγίνι Φθιώτιδος.
Το 1915 έφθασε και εγκαταστάθηκε στο Παλαιοχώρι ο Βασίλειος Αθ. Αθανασίου. Παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο την Θεοδώρα Δημ. Παφίλη και απέκτησε δύο παιδιά τον Αθανάσιο και την Γεωργία. Εν συνεχεία μετά τον θάνατο της συζύγου του παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Κωνσταντίνα Αθ. Σκαλφίτζου, με την οποία απέκτησε άλλα δύο παιδιά τον Νικόλαο και τον Ιωάννη. Η κατοικία τους ήταν στο ίδιο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία των κληρονόμων του Νικολάου Βασ. Αθανασίου (Αγ. Παρασκευή). Ο Αθανάσιος Βασ. Αθανασίου παντρεύτηκε την Κωνσταντίνα Βασ. Μπούρα και εγκαταστάθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η οικία των κληρονόμων του. Ο Ιωάννης Βασ. Αθανασίου, ήταν ανώτερος αξιωματικός της Αστυνομίας, παντρεύτηκε την Μαρίκα Δούκα και εγκαταστάθηκε στην Καβάλα. (Περισσότερα για τους πρώτους κατοίκους του Παλαιοχωρίου Βλ. Στη Σελίδα: Γενεαλογικά δένδρα).
Στην κτηματική περιφέρεια του Παλαιοχωρίου υπάρχουν ακόμη θέσεις–τοπωνύμια που μας παραπέμπουν σε επώνυμα κατοίκων της περιοχής που σήμερα δεν υπάρχουν στο Παλαιοχώρι. Όπως για παράδειγμα «Στ’ κούκη’ Γιάν’», που σημαίνει στου Κούκη του Γιάννη. «Στ' Κόη τη βρύσ'», που σημαίνει στου Κόη τη βρύση. «Στ’ Λίτσ' τ'αλών(ι)», που σημαίνει στου Λίτσα ή του Λίτσου το αλώνι (Σύμφωνα με την παράδοση ο Λίτσας ή Λίτσος είχε το παρωνύμιο "Πιλάτος" και οι σημερινοί "Πιλαταίοι¨είναι απόγονοί του). Μερικά από τα επώνυμα των πρώτων κατοίκων του Παλαιοχωρίου που δεν υπάρχουν σήμερα, είτε διότι οι απόγονοί τους εγκαταστάθηκαν σε άλλες περιοχές, είτε διότι δεν υπάρχουν απόγονοι των οικογενειών αυτών, είναι: Κούκης, Κόης, Λίτσας ή Λίτσος, Μπόρσας, Μπούρχας, Τσιαχρής, Σκαλφίντζος, Σπανός, Καραπανίτσας, Ντινόπουλος, Ξενοκώστας, Σαμαρίκας κ.ά.
Περί αναλήψεως καθηκόντων του Κοινοτικού Συμβουλίου
Αποφαίνεται Παμψηφή
Το Κοινοτικόν Συμβούλιον
Ο Πρόεδρος
(τ.σ.υ.)
Γεώργιος Ευαγ. Παπαναγιώτου
Τα μέλη
Ηλίας Ευαγ. Πιλάτος
Αθανάσιος Δημ. Αλεξίου
Βασίλειος Ιωάν. Δανιήλ
Στις εκλογές της 15ης Απριλίου 1951, προήλθε το Κοινοτικό Συμβούλιο με Πρόεδρο τον Κων/νο Ιωαν. Μπούρα και μέλη τους: Ιωάννη Κων. Παπαναγιώτου, Νικόλαο Νικ. Παπαναγιώτου, Γεώργιο Κων. Τσεκούρα, και Νικόλαο Ευαγ. Μανίκα. (Στις εκλογές του 1955 & 1959 επανεξελέγησαν οι ίδιοι).
Στις εκλογές του 1964, εξελέγη Πρόεδρος ο Κων/νος Ιωαν. Μπούρας και μέλη του Κοινοτικού Συμβουλίου, ο Γεώργιος Παν. Μπούρας, ο Νικόλαος Νικ. Παπαναγιώτου, ο Σπύρος Αθ. Τσεκούρας και ο Ηλίας Δημ. Στάμος. Αυτό το Κοινοτικό Συμβούλιο διατηρήθηκε και από το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967.
Στις 3 – 10 – 1974, η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, διορίζει υπηρεσιακό Πρόεδρο τον τότε Δάσκαλο του χωριού, Ιωάννη Δημ. Παπαναγιώτου και διατήρησε τα παλαιά μέλη, επαναφέροντας και τον Γεώργιο Π. Μπούρα που είχε παραιτηθεί το 1972. (Ο Νικόλαος Νικ. Παπαναγιώτου είχε αποβιώσει την 18 – 7 – 1973).
Στις εκλογές του 1975 (Ιούνιος), εξελέγη νέο Κοινοτικό Συμβούλιο (μέχρι 31 – 12 – 1978), με Πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Γ. Παπαναγιώτου και μέλη τους Παναγιώτη Π. Παπαγεωργίου, Νικόλαο Γ. Παπαναγιώτου, Σπύρο. Αθ. Τσεκούρα και Ηλία Δημ. Στάμο.
Στις εκλογές του 1978, εξελέγη Πρόεδρος ο Βασίλειος Νικ. Μανίκας και μέλη οι: Παναγιώτης Παν. Παπαγεωργίου, Κων/νος Αθ. Τσεκούρας, Σπύρος Βασ. Μπούρας και Ηλίας Δημ. Στάμος.
Στις εκλογές του 1982, εξελέγη Πρόεδρος ο Κωνσταντίνος Γεωρ. Παπαναγιώτου και μέλη οι: Παναγιώτης Παν. Παπαγεωργίου, Νικόλαος. Γεωρ. Παπαναγιώτου, Παναγιώτης Κων. Ρένιος, Σταυρούλα Συζ. Γρ. Αλεξίου, Ευάγγελος Ηλ. Ρένιος και Ηλίας Δ. Στάμος, ο οποίος μετά ένα έτος περίπου παραιτήθηκε και την θέση του κατέλαβε ο Ανδρέας Ηλ. Τσεκούρας.
Στις εκλογές του 1986, επανεξελέγη Πρόεδρος ο Κωνσταντίνος Γεωρ. Παπαναγιώτου και μέλη οι: Παναγιώτης Παν. Παπαγεωργίου, Νικόλαος Γεωρ. Παπαναγιώτου, Δημήτριος Νικ. Δανιήλ, Παναγιώτης Κων. Ρένιος, Γεώργιος Παν. Μπούρας και Αθανάσιος Δημ. Θέος.
Στις εκλογές του 1990, επανεξελέγη Πρόεδρος της Κοινότητας ο Κωνσταντίνος Γεωρ. Παπαναγιώτου και μέλη οι: Αθανάσιος Βασ. Αθανασίου, Νικόλαος Γεωρ. Παπαναγιώτου, Δημήτριος Νικ. Δανιήλ, Παναγιώτης Κων. Ρένιος, Ηλίας Δημ. Στάμος, Ηλίας Παν. Τσεκούρας και Γεώργιος Κων. Παπαγιάννης.
[Ο Κωνσταντίνος Γεωρ. Παπαναγιώτου, διετέλεσε 16 έτη Πρόεδρος της Κοινότητος Παλαιοχωρίου Τυμφρηστού (Ομιλαίων) Φθιώτιδος και μετά το πέρας της θητείας του άφησε ένα σημαντικό και αξιόλογο έργο. Επί των ημερών του έγιναν όλοι οι σημερινοί δρόμοι που συνδέουν το Παλαιοχώρι με τα γειτονικά δάση και τους βοσκότοπους. Ο δασικός δρόμος που συνδέει το Παλαιοχώρι με τη Ράχη Τυμφρηστού. Τα στέγαστρα στο βουνό για τους κτηνοτρόφους κ.ά. Όμως το σπουδαιότερο και το μεγαλύτερο έργο εκείνης της περιόδου, όχι μόνο στο Παλαιοχώρι αλλά σε ολόκληρη την Δυτική Φθιώτιδα, ήταν το αρδευτικό έργο. Τα νερά από τις πηγές των Κοκκαλίων Θέση: «Κούτσουρο» συγκεντρώνονται σε μια μεγάλη τσιμεντένια δεξαμενή (Φωτο 1, Φωτο 2), που εκτός από αρδευτική χρήση, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για δασοπυρόσβεση (για των ανεφοδιασμό όχι μόνο των αυτοκινήτων της πυροσβεστικής αλλά και των ελικοπτέρων). Ο Κωνσταντίνος Γεωρ. Παπαναγιώτου δεν ήταν μόνο δραστήριος Πρόεδρος σε τοπικό επίπεδο, αλλά ολόκληρης της ορεινής Ελλάδος. Γνώριζε άριστα τα θέματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και έλαβε μέρος σε πολλά Συνέδρια των Δήμων και Κοινοτήτων που έγιναν στην Αθήνα, στη Λαμία, στα Καμένα Βόυρλα κ. ά) και υπέβαλλε προτάσεις που αφορούσαν τους δημότες όλων των ορεινών κυρίως Κοινοτήτων, σε ολόκληρη την Ελλάδα, μερικές από τις οποίες έγιναν αποδεκτές όπως: Κατάργηση εισφοράς Ε.Ρ.Τ για τους Ο.Τ.Α, τέλη καθαριότητας και φωτισμού Ο.Τ.Α, τροποποίηση του αρθ. 3 του Ν. 4575/1966, για την εισφορά κτηνοτροφικών προϊόντων, κ. άΣτις εκλογές του 1994 εξελέγη Πρόεδρος της Κοινότητας ο Αθανάσιος Κων. Τσεκούρας και μέλη: Ο Ευάγγελος Κων. Πιλάτος, ο Ηλίας Δημ. Στάμος, ο Θεόδωρος Νικ. Τσιόκας, ο Κωνσταντίνος Γεωρ. Παπαναγιώτου, ο Γρηγόριος Σερ. Αλεξίου και ο Παναγιώτης Κων. Ρένιος.
Το 1997, ψηφίστηκε ο Νόμος 2539 /1997 (γνωστός με το όνομα «Καποδίστριας»), που προέβλεπε την συνένωση των Κοινοτήτων και την δημιουργία διευρυμένων Δήμων. Η Κοινότητα Παλαιοχωρίου, ονομάσθηκε «Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Σπερχειάδος» και έπαψε να λειτουργεί αυτόνομα, από 1 – 1 – 1999. Τον διευρυμένο «Δήμο Σπερχειάδος» τον αποτελούσαν 21 Κοινότητες της 7ης Εδαφικής Περιφέρειας Φθιώτιδας και η Σπερχειάδα). Ο Νέος Δήμος Σπερχειάδας είχε πληθυσμό 8.573 κατοίκους και 23 μελές Δημοτικό Συμβούλιο.
Στις Δημοτικές εκλογές της 11ης Οκτωβρίου 1998 εξελέγη «Δήμαρχος Σπερχειάδας» ο Στάμος Καλαμάρας. Από το Παλαιοχώρι εξελέγει Δημοτικός Σύμβουλος ο Ανδρέας Κων. Αλεξίου, (ο οποίος εν συνεχεία διετέλεσε και Αντιδήμαρχος του Δήμου Σπερχειάδος) και Πάρεδρος (Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου) εξελέγη ο Γεώργιος Παν. Μπούρας.
Στις Δημοτικές εκλογές της 13ης Οκτωβρίου 2002 επανεξελέγη «Δήμαρχος Σπερχειάδας» ο Στάμος Καλαμάρας. Από το Παλαιοχώρι εξελέγη Δημοτικός Σύμβουλος ο Ηλίας Σπ. Τσεκούρας και Πάρεδρος (Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου), ο Ευάγγελος Βασ. Μανίκας.
Στις Δημοτικές εκλογές του 2006 εξελέγη «Δήμαρχος Σπερχειάδος» ο Νικόλαος Τζιβελέκος. Από το Παλαιοχώρι εξελέγη μόνο ο Πάρεδρος (Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου), Ιωάννης Κ. Μπούρας.
Το 2010, ψηφίστηκε ο νέος Νόμος 3852 / 7 – 6 – 2010, («Καλλικράτης») που προβλέπει την συνένωση Δήμων σε επίπεδο Περιφέρειας. Ο Νέος Δήμος, με την ονομασία «Δήμος Μακρακώμης», έχει έδρα την Σπερχειάδα και αποτελείται από τους πρώην Δήμους: Αγίου Γεωργίου Τυμφρηστού, Μακρακώμης, Σπερχειάδος και την Κοινότητα του Τυμφρηστού.
[Σύμφωνα με τον παραπάνω Νόμο (Άρθρο 8, παράγραφος 4), στις Τοπικές Κοινότητες μέχρι 300 κατοίκους, εκλέγεται μόνο ένας (1) «εκπρόσωπος (Πρόεδρος) της Τοπικής Κοινότητας», χωρίς συμμετοχή και ψήφο στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου].
Κοινοτικό Κατάστημα – Γραφείο του Παλαιοχωρίου
-------------------------------------------------------------------------
Από την ίδρυση της «Κοινότητας Παλαιοχωρίου» (1946) μέχρι το 1969, το «Κοινοτικό Γραφείο» στεγάστηκε και λειτουργούσε σε δωμάτια των κατοίκων: 1/ Του Κωνσταντίνου Ευαγ. Αλεξίου και 2/ Του Ιωάννου Νικ. Δανιήλ. Το υπάρχον σήμερα «Κοινοτικό Γραφείο» (Βλ. Φωτο 1 & 2 κάτω), κτίσθηκε το 1968 – 1969 σε οικόπεδο που παραχώρησε δωρεάν η Βασιλική Σύζ. Γεωργίου Πιλάτου, στη μνήμη του γιου της Δημητρίου Γεωρ. Πιλάτου, Λοχία, που έπεσε για την Πατρίδα (25 Αυγούστου 1949), στις μάχες που έγιναν στο Γράμμο και στο Βίτσι [Βλ. Φωτο 1, Φωτο 2].
Διατελέσαντες Γραμματείς
1. Αλεξίου Ευαγ. Κων/νος 1949 – 1963
2. Αλεξίου Κων. Ανδρέας 1963 – 1997
2. Αλεξίου Κων. Ανδρέας 1963 – 1997
Διατελέσαντες Αγροφύλακες
1. Τσιόκας Γ. Δημήτριος 1935 – 1940
2. Παπαναγιώτου Κ. Βασίλειος 1940 – 1945
3. Δανιήλ Κ. Γεώργιος (Πουγκ) 1945 – 1951
4. Ρένιος Γ. Ηλίας 1945 – 1951
5. Τσεκούρας Η. Παναγιώτης 1951 – 1972
4. Ρένιος Γ. Ηλίας 1945 – 1951
5. Τσεκούρας Η. Παναγιώτης 1951 – 1972
6. Πιλάτος Β. Γεώργιος 1972 - Τέλος
Διατελέσαντες Υδρονομείς
1. Μπούρας Σ. Βασίλειος 1930 – 1940
2. Τσιόκας Ι. Νικόλαος 1940 – 1950
3. Θέος Αθ. Γεώργιος 1950 – 1965
4. Τσιόκας Γ. Ιωάννης 1965 – 1995
5. Αλεξίου Δ. Γρηγόριος 1965 – 1995
6. Παπαγιάννης Κ. Βασίλειος 1965 – 1995
5. Αλεξίου Δ. Γρηγόριος 1965 – 1995
6. Παπαγιάννης Κ. Βασίλειος 1965 – 1995
7. Παπαγιάννης Ε. Παναγιώτης 1965 – 1995
8. ………………......................... ; 1995 - ;
Δημοτικό Σχολείο του Παλαιοχωρίου
-----------------------------------------------------------
Το μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο άρχισε να λειτουργεί από το 1903, πρίν την ίδρυση της Κοινότητας Παλαιοχωρίου. Στις αρχές, στεγάσθηκε και λειτουργούσε σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο της Εκκλησίας του «Αϊ- Γιάννη», αλλά και σε δωμάτια σπιτιών του χωριού. Το 1922–24, οι κάτοικοι του χωριού με προσωπική εργασία έκτισαν ένα οίκημα στο προαύλιο της Εκκλησίας του «Αϊ- Γιάννη». Με την επιδρομή των Γερμανών (1941–1943) το διδακτήριο έπαθε μεγάλες ζημιές και όταν οι κάτοικοι του χωριού εκπατρίσθηκαν (1947–1950) λόγω του εμφυλίου πολέμου, το διδακτήριο εγκαταλείφθηκε και κατέρρευσε. Από το 1950 έως το 1958, χρησιμοποιήθηκε για διδακτήριο του Σχολείου δωμάτιο σπιτιού και αργότερα ένα τμήμα της Εκκλησίας του «Αϊ–Γιάννη». Το 1952, το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο (με αντιπρόεδρο τον Νικόλαο Αθ. Τσεκούρα), δώρισε προς την Σχολική Εφορεία του Δημοτικού Σχολείου Παλαιοχωρίου (πρόεδρος της οποίας ήταν ο Νικόλαος Νικ. Παπαναγιώτου), ένα στρέμμα από τον προαύλιο χώρο της Εκκλησίας του «Αϊ –Γιάννη», γιά την ανέγερση Δημοτικού Σχολείου (Αριθμός Δωρεάς 3490/ 1 – 7 – 1952) [Σελιδα 1, Σελιδα 2]. Η αποπεράτωση του Σχολείου έγινε τον Αύγουστο του 1959 και άρχισε να λειτουργεί αμέσως. Το Σχολείο είναι λιθόκτιστο, αποτελείται από μία αίθουσα διδακτηρίου, ένα γραφείο και ένα διάδρομο (Βλ. Φωτο κάτω δεξιά, από την επισκευή της στέγης του Σχολείου. Νικόλαος Νικ. Παπαναγιώτου, Γεώργιος Ευαγ. Αλεξίου, Παναγιώτης Ελευθ. Παπαγιάννης. 1960).
Διατελέσαντες Διδάσκαλοι
1. Παπαγεωργίου Παυσανίας 1903 –1913
2. Ζορμπάς Αθανάσιος 1913 – 1920
2. Ζορμπάς Αθανάσιος 1913 – 1920
3. Μαλούκος Γρηγόριος 1920 – 1936
4. Τσάντζαλος Θεοφάνης » »
4. Τσάντζαλος Θεοφάνης » »
5. Παπαγρηγόρης Μαλούκος » »
6. Κρανιώτης Γεώργιος » »
7. Παπαγεώργης Παπαστάμος » »
8. Καραγάτσιος Κων/νος » »
9. Μαλούκος Γεώργιος » »
10. Βαρλάμης Αρίσταρχος 1936 – 1945
10. Βαρλάμης Αρίσταρχος 1936 – 1945
11. Καλτσάς Ανδρέας 1945 – 1946
12. Παπαδημητρίου Σπύρος 1946 – 1947
13. Χατζής Σταύρος 1950 – 1956
13. Χατζής Σταύρος 1950 – 1956
14. Θεοδώρου Νικόλαος 1956 – 1958
15. Έλληνας Γεώργιος 1958 – 1961
16. Παπαθανασίου Σπύρος 1961 – 1967
17. Παπαναγιώτου Ιωάννης 1967 – 1969
18. Παπακωνσταντίνου Ξανθή 1969 – 1971
19. Παπαναγιώτου Ιωάννης 1971 – 1980
20. Λαδά Βασιλική 1980 – 1981
21. Κωστούλας Νικόλαος 1981 - 1983
22. Κυριάκη Βίκη 1983 – 1984
23. Αρβανίτης Βασίλειος 1984 – 1990
Έκτοτε το Δημοτικό Σχολείο καταργήθηκε
15. Έλληνας Γεώργιος 1958 – 1961
16. Παπαθανασίου Σπύρος 1961 – 1967
17. Παπαναγιώτου Ιωάννης 1967 – 1969
18. Παπακωνσταντίνου Ξανθή 1969 – 1971
19. Παπαναγιώτου Ιωάννης 1971 – 1980
20. Λαδά Βασιλική 1980 – 1981
21. Κωστούλας Νικόλαος 1981 - 1983
22. Κυριάκη Βίκη 1983 – 1984
23. Αρβανίτης Βασίλειος 1984 – 1990
Έκτοτε το Δημοτικό Σχολείο καταργήθηκε
Ιεροί Ναοί του Παλαιοχωρίου
------------------------------------------------------
Εκτός από τον Ιερό Ναό του Προφήτη Ηλία, που κτίσθηκε το 1936 - 1937 στην ίδια θέση που βρισκόταν ο παλαιός - ιστορικός Ιερός Ναός του Μοναστηριού του προφήτη Ηλία και ο οποίος είναι σήμερα ο Ενοριακός Ναός του Παλαιοχωρίου, υπάρχουν και οι Ιεροί Ναοί του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και της Αγίας Παρασκευής.
Εκτός από τον Ιερό Ναό του Προφήτη Ηλία, που κτίσθηκε το 1936 - 1937 στην ίδια θέση που βρισκόταν ο παλαιός - ιστορικός Ιερός Ναός του Μοναστηριού του προφήτη Ηλία και ο οποίος είναι σήμερα ο Ενοριακός Ναός του Παλαιοχωρίου, υπάρχουν και οι Ιεροί Ναοί του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και της Αγίας Παρασκευής.
Στις 20 Ιουλίου του 1936 στον παλαιό Ιερό Ναό του Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία έγινε η τελευταία λειτουργία, διότι λίγες ημέρες αργότερα ο Ιερός Ναός κατεδαφίσθηκε προκειμένου να κτισθεί νέος Ιερός Ναός, επειδή υπήρχαν σοβαρές διαβρώσεις στη σκεπή και τους τοίχους από την κακή συντήρηση και τη φωτιά που είχε βάλει στο Μοναστήρι ο Γιουσούφ Αράπης το 1794. Ο νέος Ιερός Ναός κτίσθηκε κατ' απομίμηση του παλαιού, στην ίδια θέση (λίγα μέτρα δυτικότερα) και από τις ίδιες πελεκητές πέτρες και με την ίδια επιβλητική τεχνική και χάρη (Βλ. Φωτο: 1 & Φωτο: 2 ).
Διατελέσαντες Ιερείς
1. Παπαναγιώτου Παν. Δημήτριος 1930 – 1980
2. Διάφοροι Αποσπασμένοι 1980 – 1983
3. Τσιόκας Σπύρος 1983 – 2008
4. Κωνσταντέλος Δημήτριος 2008 – 2010
5. Σουφλερός Ιωάννης 2010 Μέχρι σήμερα.
Επίσης, περιστασιακά εξυπηρετούσε τις Εκκλησιαστικές ανάγκες του Παλαιοχωρίου (από το 1980 έως το 2008) και ο Κωνσταντίνος Γεωρ.Παπαναγιώτου (Παπακώστας), που ήταν ιερέας στη Στάγια (Πλάτανο) αρχικά και εν συνεχεία στα Πουγκάκια.
Επίσης, περιστασιακά εξυπηρετούσε τις Εκκλησιαστικές ανάγκες του Παλαιοχωρίου (από το 1980 έως το 2008) και ο Κωνσταντίνος Γεωρ.Παπαναγιώτου (Παπακώστας), που ήταν ιερέας στη Στάγια (Πλάτανο) αρχικά και εν συνεχεία στα Πουγκάκια.
Διατελέσαντες Ιεροψάλτες
Παπαναγιώτου Δημ. Νικόλαος (Αναγνώστης), Παπαναγιώτου Δημ. Γεώργιος (Κακαλιούρας),
Παπαγεωργίου Δημ. Παναγιώτης (Μητρέσας), Παπαναγιώτου Ευαγ. Γεώργιος (Γιωργούλας),
Τσικούρας Κ. Γεώργιος (Ράφτης), Παπαναγιώτου Ν. Νικόλαος (Νικάκης), Αλεξίου Γ. Νικόλαος,
Παπαγεωργίου Παν. Παναγιώτης, Μπούρας Παν. Γεώργιος, Σπυρίδων Γ. Αλεξίου (Σπορίτης),
Ηλίας Π. Τσεκούρας κ.ά.
Καφενεία – Παντοπωλεία του Παλαιοχωρίου
---------------------------------------------------------------------
Μέχρι την δεκαετία του 1980, υπήρχαν στο Παλαιοχώρι τα εξής πέντε (5) Παραδοσιακά Καφενεία- Παντοπωλεία:
Το πρώτο κατάστημα ήταν του «Μανίκα», που το εκμεταλλευόταν ο Ηλίας Ευαγ. Πιλάτος, με το παρωνύμιο «Μανίκας» (φημιζόταν για το εξαιρετικής ποιότητος κοκορέτσι και σπληνάντερο, που πρόσφερε κάθε Κυριακή μετά την Εκκλησία). Επίσης, στον ίδιο χώρο ασκούσε και το επάγγελμα του «τσαρουχοποιού» (σκαρπίνια με φούντα) και ήταν από τους καλύτερους της περιοχής. Το κατάστημα αυτό ευρίσκετο στο ισόγειο της σημερινής οικίας του Ευαγγέλου Νικ. Μανίκα.
Το δεύτερο κατάστημα ήταν του «Κορούλα», που το εκμεταλλευόταν ο Νικόλαος Σπ. Πιλάτος, ο οποίος επίσης ασκούσε στον ίδιο χώρο και το επάγγελμα του υποδηματοποιού, με εξειδίκευση στα σύγχρονα υποδήματα. Το παραδοσιακό κτίσμα που ευρίσκετο το κατάστημα αυτό δεν υπάρχει σήμερα, διότι λόγω διάβρωσης του εδάφους είχε υποστεί μεγάλες φθορές και κατεδαφίσθηκε.
Το τρίτο κατάστημα ήταν του «Κωστή», που το εκμεταλλευόταν ο Κωνσταντίνος Ιωαν. Μπούρας, ο οποίος παράλληλα ήταν Πρόεδρος της Κοινότητας Παλαιοχωρίου για 25 περίπου έτη (1949–1974). Το κατάστημα αυτό ευρίσκετο στο ισόγειο της σημερινής εξοχικής οικίας των κληρονόμων της Ελένης Αλεξίου - Θεοφίλου του Μιλτιάδη. (Στον ίδιο χώρο υπήρχε το παλαιότερο κατάστημα του Παλαιοχωρίου που το εκμεταλλευόταν για ένα χρονικό διάστημα ο Αθανάσιος Ευαγ. Αλεξίου).
Το τέταρτο κατάστημα ήταν του «Αμερικάνου», που το εκμεταλλεύτηκε για λίγα χρόνια ο Κων/νος Ι. Τσιόκας και μετά τον θάνατό του η κληρονόμος του και ανιψιά του, Μαρία Γ. Πιλάτου (κόρη της αδελφής του Βασιλικής). Ο Κωνσταντίνος Ι. Τσιόκας ήταν στην Αμερική για αρκετά χρόνια και όταν επέστρεψε στο Παλαιοχώρι, έκτισε την παραδοσιακή πέτρινη κατοικία του και το ισόγειο το είχε μετατρέψει σε παραδοσιακό καφενείο. Σήμερα στο χώρο αυτό στεγάζεται το Εντευκτήριον του Πολιτιστικού Συλλόγου, με "δωρεάν παραχώρηση" από το νέο ιδιοκτήτη Νικόλαο Ιωαν. Τσιόκα.
[ Περιστασιακά λειτούργησαν και άλλα καφενεία - καταστήματα στο Παλαιοχώρι, όπως ήταν του Αθανασίου Γ. Αλεξίου, που αναφέρθηκε παραπάνω (ήταν πατέρας του Ευαγγέλου Αλεξίου που παντρεύτηκε την Σπυριδούλα Γεωρ. Δανιήλ). Για μικρό χρονικό διάστημα, υπήρχε και το κατάστημα του «Καπετάνου», που ευρίσκετο στο σημείο που είναι σήμερα η οικία του Φώτη Κ. Τσιγκόλη και το οποίο εκμεταλλευόταν μέχρι το 1935 περίπου, ο Ιωάννης Κ. Παπαναγιώτου. Επίσης, για μικρό χρονικό διάστημα υπήρχε και το κατάστημα του Φώτη Κων. Μπούρα, που ευρίσκετο στο σημείο που είναι η σημερινή οικία των κληρονόμων του. Τα τελευταία χρόνια και μέχρι την δεκαετία του 1990, το Κυλικείο του Προφήτη Ηλία λειτουργούσε καθημερινά ως εξοχική ταβέρνα και κατακλυζόταν από επισκέπτες από όλα τα γειτονικά χωριά. Δυστυχώς από το 2000 περίπου έπαψε να λειτουργεί. Την ίδια περίοδο λειτουργούσε και ένα Μπαράκι με την ονομασία «Αίνιγμα», που το εκμεταλλευόταν ο Ευάγγελος Βασ. Μανίκας, το οποίο επίσης σήμερα δεν λειτουργεί].
Υδρόμυλοι - Αλευρόμυλοι του Παλαιοχωρίου
-------------------------------------------------------------------
Ένα από τα ξεχασμένα σήμερα επαγγέλματα είναι και το επάγγελμα του "Μυλωθρού", κοινώς Μυλωνά. Η λέξη παράγεται από το αρχαίο Ελληνικό ρήμα "Μυλωρέω"= Μυλωθρός (θηλυκό Μυλωθρίς). Από την ίδια λέξη προέρχεται το Μύλωθρον, η Μύλη και ο Μύλος. Στην προβιομηχανική περίοδο το βασικότερο προϊόν για τη διαβίωση του ανθρώπου ήταν το σιτάρι και το καλαμπόκι, τα οποία μεταποιούνταν σχεδόν αποκλειστικά σε ψωμί. Έτσι το ψωμί των ανθρώπων πέρναγε μέσα από τον μύλο, με κίνηση που προερχόταν από τη δύναμη του ανέμου ή του τρεχούμενου νερού. Από το νερό έπαιρνε την ενέργεια που χρειαζότανε ο Μυλωνάς για να κάνει το σιτάρι και το καλαμπόκι αλεύρι (Βλ. Φωτο 1 & 2, Υδρόμυλο).
Το Παλαιοχώρι είχε παράδοση στους υδρόμυλους, την οποία κληρονόμησε από το Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία που την περίοδο της ακμής του είχε τον έλεγχο της «αλευροβιομηχανίας» σε ολόκληρη την περιοχή. Στο Παλαιοχώρι, στα Πουγκάκια, στα Κανάλια, στη Λευκάδα ακόμη και στο Κυριακοχώρι είχε υδρόμυλους τους οποίους εκμίσθωνε μέχρι τα τελευταία χρόνια. (αυτό προκύπτει από έγγραφα που υπάρχουν για την περίοδο 1841-1843 και αναφέρονται στο βιβλίο του Γιάννη Δημ. Παπαναγιώτου «ο Αϊ-Λιάς του Παλιοχωριού»). Ένας από τους υδρόμυλους του Μοναστηριού, που διασώθηκε μέχρι τις αρχές του περασμένου αιώνα με την ονομασία "Μοναστηριακός ή Βακούφικος", ευρίσκετο εκεί που καταλήγει η ανατολική πλευρά του λόφου του Προφήτη Ηλία στη θέση «Καλογερόρεμα». Στο σημείο αυτό συγκεντρώνεται μεγάλη ποσότητα νερών, από τις πλαγιές της «Καρυάς», του «Κεφαλόβρυσου» και του «Συνορίτικου» (Γαρδικιώτικου). Επίσης, απ’ αυτό το σημείο διερχόταν ο παλαιός δρόμος που συνέδεε το Παλαιοχώρι με το Γαρδίκι. Συνεπώς, ήταν ένα ιδανικό σημείο για την λειτουργία υδρόμυλων διότι εκτός από τα αρκετά νερά που συγκεντρώνονταν στο σημείο αυτό υπήρχε και πρόσβαση στο δρόμο. Στην μεγάλη ακμή του Μοναστηριού σε αυτό το σημείο υπήρχαν και άλλοι υδρόμυλοι. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι πλησίον του διασωθέντος "Μοναστηριακού υδρόμυλου" υπήρχε και άλλος υδρόμυλος με την ονομασία "Μύλος του Καλόγηρου", που λειτουργούσε μέχρι το 1950 περίπου. Ο υδρόμυλος αυτός ήταν ιδιοκτησίας του Αθανασίου Δημ. Καλόγηρου και τον εκμεταλλευόταν ο ίδιος αρχικά και αργότερα τα παιδιά του. (Το επώνυμο «Καλόγηρος» μας παραπέμπει σε μακρινό πρόγονό του, που προφανώς ήταν Καλόγηρος - Μυλωνάς στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία και μετά την διάλυση του Μοναστηριού κληρονόμησε τον υδρόμυλο και το επώνυμο «Καλόγηρος»). Ο "Μοναστηριακός μύλος" που διασώθηκε μέχρι τις αρχές του περασμένου αιώνα ανακαινίσθηκε διότι είχε υποστεί φθορές αλλά λίγο αργότερα καταστράφηκε από πυρκαγιά. Μετά το γεγονός αυτό η Εκκλησιαστική Επιτροπή του Ιερού Ναού του Προφήτη Ηλία Παλαιοχωρίου αποφάσισε και έκτισε Νέο υδρόμυλο σε οικόπεδο που βρισκόταν Βορειοδυτικά του Παλαιοχωρίου και παραχώρησε δωρεάν ο Κων/νος Σπ. Πιλάτος. Ο υδρόμυλος αυτός λειτουργούσε με τα νερά από το «Κουτσουριώτικο» αυλάκι και ονομαζόταν "Μοναστηριακός ή Βακούφικος". Τα τελευταία χρόνια ήταν μισθωμένος από τον Δημήτριο Σερ. Αλεξίου και λειτουργούσε μέχρι και το 1970 περίπου. Στην ίδια περιοχή, πλησίον του "Μοναστηριακού ή Βακούφικου μύλου", υπήρχε και ο "Μύλος του Στάμου". Λειτουργούσε και αυτός με τα νερά από το «Κουτσουριώτικο» αυλάκι ήταν ιδιοκτησίας του Δημητρίου Γεωρ. Στάμου και τον εκμεταλλευόταν ο ίδιος μέχρι το 1946. Επίσης, Ανατολικά του Παλαιοχωρίου, στη θέση «Ρόγγια», υπήρχε ο "Μύλος του Γιωργούλα". Λειτουργούσε με τα νερά που κατέβαιναν από το «Καλογερόρεμα» ("Γαρδικιώτικο") που αναφέρθηκε παραπάνω και τον εκμεταλλευόταν ο Νικόλαος Γεωρ. Παπαναγιώτου, μέχρι το 1970 περίπου.
 |
| ΤΜΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΠΛΩΜΑ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΣΥΝΤΑΞΕΩΣ, που απονεμήθηκε στις τρεις αδελφές: ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ, ΒΑΣΙΛΙΚΗ & ΑΘΗΝΑ ΔΗΜ. ΤΣΙΚΟΥΡΑ (ορφανές από πατέρα και μητέρα), για τον αδελφό τους ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ, που τραυματίσθηκε και ασθένησε στον πόλεμο του 1922 και μετά λίγο διάστημα απεβίωσε. Δυστυχώς το άλλο μισό - τμήμα της Απόφασης για την Πολεμική Σύνταξη Δεν υπάρχει, είτε διότι χάθηκε, είτε διότι παραδόθηκε στην Υπηρεσία του Υπουργείου Στρατιωτικών που την εξέδωσε όταν σταμάτησε, λόγω γάμου, να απονέμεται η "ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΥΝΤΑΞΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΘΥΜΑΤΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ". |
 |
| Η οπισθογράφηση του παραπάνω τμήματος της Πολεμικής Σύνταξης "Προστασίας Θυμάτων Πολέμου", αναφέρει τα εξής: Κατόπιν της υπ' αριθ' 1771 της 19/2/29, αποφάσεως του Νομάρχου Φθιώτιδος δι ής διαγράφεται η ορφανή Αικατερίνη ελθούσα εις γάμον την 7 Αυγούστου 1927. Η σύνταξη των πρόσθεν συνταξιούχων θα εξακολουθήση καταβαλόμενη ολόκληρη εις τας ορφανάς Βασιλικήν και Αθηνάν από Αυγούστου 1927 επιούσης του γάμου της ορφανής Αικατερίνης. Λαμία τη 19 Φεβρουαρίου 1929. Ο Επί των Συντάξεων Ο Νομάρχης α/α Υπογραφή Υπογραφή Στη συνέχεια η νέα οπισθογράφηση, μετά τον γάμο και της άλλης αδελφής, της Βασιλικής, αναγράφει τα εξής: Ελθούσης εις γάμον εκ των ανωτέρω της ορφανής Βασιλικής, η εκ δραχμών (150) μηνιαία σύνταξη διακόπτεται {υπ' αρίθ' 11154/σημερινής απόφασης ημών}, από της 16ης Αυγούστου 1929, επιούσης του γάμου της ορφανής ταύτης, θα εξακολουθήση καταβαλόμενη ολόκληρη εις μόνην την Αθηνάν . Σ/Σ. Μετά τον γάμο και της τρίτης ορφανής αδελφής Αθηνάς, η Πολεμική σύνταξη έπαψε να καταβάλλεται και προφανώς αφαιρέθηκε από την Υπηρεσία του Υπουργείου Στρατιωτικών το υπόλοιπο μισό - τμήμα του αρχικού εγγράφου - "ΔΙΠΛΩΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΣΥΝΤΑΞΕΩΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΘΥΜΑΤΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ". |
ΗΡΩΪΚΩΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ
---------------------------------------------------------------------------
ΡΕΝΙΟΣ ΣΠ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ελασσόνα 1912
ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ Ν. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Παγγαίο 1913
ΤΣΙΑΧΡΗΣ Κ. ΧΡΗΣΤΟΣ Α΄
Παγκ. Πολ. 1918
ΔΑΝΙΗΛ Ι. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
Θεσσαλονίκη 1922
ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ Γ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
Μ. Ασία 1922
ΠΙΛΑΤΟΣ ΓΡ. ΚΩΝ/ΝΟΣ » » 1922
ΠΙΛΑΤΟΣ Δ. ΚΩΝ/ΝΟΣ
Θεσσαλονίκη 1922
ΤΣΕΚΟΥΡΑΣ Δ. ΚΩΝ/ΝΟΣ Μ. Ασία 1922
ΤΣΕΚΟΥΡΑΣ Σ. ΚΩΝ/ΝΟΣ Τρίκαλα 1922
ΤΣΕΚΟΥΡΑΣ Η. ΝΙΚΟΛΑΟΣ Μ . Ασία 1922
ΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ Κ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ( Αξ/κός ) Ζάβροχο Ηπείρου 1940
ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ Φ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ (Αξ/κός) Αστ/κή Δ/νση Αθηνών 1944
ΠΙΛΑΤΟΣ Γ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ( Υπ/κός ) Γράμμος Ηπείρου 1949
ΠΙΛΑΤΟΣ Γ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ( Υπ/κός ) Γράμμος Ηπείρου 1949
ΘΥΜΑΤΑ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
---------------------------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------------------------------
ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ Γ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ 1946
ΜΠΟΥΡΑΣ Β. ΑΝΔΡΕΑΣ 1947
ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ Δ. ΚΩΝ/ΝΟΣ 1948
ΣΤΑΜΟΣ Δ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ 1948
ΤΣΙΟΚΑΣ Κ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ 1948
Πληθυσμός: 242 268 225 277 300 272 248 185 186 219 162 135
Η Πληθυσμιακή κίνηση του Παλαιοχωρίου, από το 1896 έως το 2011
---------------------------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------------------------------
Απογραφές : 1896 1907 1920 1928 1940 1951 1961 1971 1981 1991 2001 2011
Πληθυσμός: 242 268 225 277 300 272 248 185 186 219 162 135
