Χάρτες

Η παραπάνω τρισδιάστατη δορυφορική φωτογραφία (Google image 2012) απεικονίζει τους δύο βασικούς παραποτάμους του Σπερχειού: 1. Τον "Έλληνα ή Ρουστιανίτη", που έχει τις πηγές του στις πλαγιές των "Κοκκαλίων" (Παλαιοχώρι) και 2. Τον "Μαυριλιώτικο", που έχει τις πηγές του στις Ανατ. πλαγιές του Βελουχιού.     

Χάρτης που απεικονίζει τους δύο βασικούς παραποτάμους του Σπερχειού, τον "Έλληνα ή Ρουστιανίτη", που έχει τις πηγές του στις πλαγιές των "Κοκκαλίων"  και τον "Μαυριλιώτικο", που έχει τις πηγές του στις απότομες πλαγιές του Βελουχιού. Στις πηγές του "Ελληνα ή Ρουστιανίτη" είχαν εγκατασταθεί οι "Αινιάνες" (διότι πίστευαν, σύμφωνα με τον Παυσανία 10. 8, 2, ότι ήταν απόγονοι του Αχιλλέα και μάλιστα υπερηφανεύονταν γι'αυτό). Ενώ στις πηγές του "Μαυριλιώτικου" που βρίσκονται στις απότομες πλαγιές του Βελουχιού, κατοικούσαν οι "Δόλοπες". Βλ. Παρακάτω αρχ. Χάρτες 1: Sperchi fons - Homile, 2: Homilae - Pugaki = Πουγκάκια.

Οι αρχαίοι Χάρτες που ακολουθούν απεικονίζουν την περιοχή όπου ευρίσκετο η αρχαία πόλη (ή Όμιλος μικρών οικισμών) των Αινιάνων, με την ονομασία «Ομίλαι» (Homile). Σε όλους τους Χάρτες που αναρτήθηκαν, αλλά και σε άλλους παρόμοιους που δεν αναρτήθηκαν ακόμη, η πόλη Ομίλαι (Homile) απεικονίζεται Δυτικά της Υπάτης (στις πηγές του Σπερχειού) και όχι Ανατολικά της Υπάτης, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι ιστορικοί ερευνητές. Μάλιστα δύο από αυτούς τούς Χάρτες που αναρτήθηκαν είναι πιο συγκεκριμένοι, ο ένας αναγράφει Ομίλαι -Πουγκάκι (Homilae - Pugaki) και ο άλλος Ομίλαι  -  Σπερχειού πηγές  (Homile - Sperchi  fons). 

Gerardus Mercator: MACEDONIA, EPIRUS ET ACHAIA, Amsterdam, 1620 [36x43cm]

Gerardus Mercator: Nova Totius Graeciae descriptio, Amsterdam, 1620 [www.raremaps.com]

Joan Blaeu (1596 - 1673): MACEDONIA, EPIRUS ET ACHAIA - Atlas Maior, Amsterdam, 1659 [41x49cm]

"Macedonia Epiro Livadia Albania E Ianna Divise nelle sue partie principali" - Giacomo Cantelli da Vignola - Giacomo Giovanni Rossi, 1684 [www.raremaps.com]

"Voyage du jeune Anacharsis en Grece", Barthelemy Jean-Jacques [Paris: De Bure l'aine, 1789, Sotheby's: Printed Books, Drawings and Maps. 2000 | USA]

Η Μεγάλη Χάρτα της Ελλάδος (ολόκληρη έχει διαστάσεις 2,10 Χ 2,07) "... νυν πρώτον εκδοθείσα ... χάριν των Ελλήνων και Φιλελλήνων,  Βιέννη 1797, Ρήγας Βελεστινλής"

R.Wilkinson, 1/4/1808 N.68, Cornhill, London

"Griechenland und die Ionischen Inseln mit Beachtung der Klassischen Zeit", PERTHES, 1854

Ο παραπάνω Χάρτης προσδιορίζει επακριβώς την θέση της αρχαίας πόλης των Αινιάνων  Ομίλαι, (ή του ομίλου των μικρών οικισμών), αναγράφοντας εκτός από το όνομα της αρχαίας πόλης Ομίλαι και το όνομα του σημερινού οικισμού Πουγκάκια (Homilae - Pugaki). Ο σημερινός οικισμός "Παλαιοχώρι Τυμφρηστού (Όμιλαίων) Φθιώτιδος μέχρι το 1946 ήταν συνοικισμός των Πουγκακίων και το όνομά του μας παραπέμπει σε αυτό το "παλαιό χωριό", που υπήρχε στην αρχαιότητα στην ίδια τοποθεσία. Επίσης, στην ίδια θέση που βρίσκεται σήμερα το Γαρδίκι Ομιλαίων και ειδικότερα στη Βόρεια πλευρά του σημερινού οικισμού, υπήρχε το οχυρωματικό τείχος και η φρουρά της πόλης Ομίλαι (ή του ομίλου των μικρών οικισμών). Ίχνη αυτής της φρουράς είναι και οι εναπομείναντες πελεκητοί ογκόλιθοι που βρίσκονται σήμερα στις θέσεις : "Μάρμαρα ή Σπαρτιά", "Χάνι Στεργιάκη", "Μύλος" κ.ά, στο Γαρδίκι Ομιλαίων. Το σημερινό όνομα του Γαρδικίου Ομιλαίων προέρχεται από το όνομα αυτής της φρουράς της αρχαίας πόλης των Αινιάνων (Garde =  Φρουρά, Gardist = Φρουρός, Ηomilae = Όμιλος οικισμών = Γαρδίκι Ομιλαίων). 

"Accurata Totius Archipelagi et Graeciae Universae. Tabula Multis locis Hodiernis Recens Aucta et Correcta.",
Frederick de Wit, 1680

Στον παραπάνω Χάρτη, όπως και σε όλους τους Χάρτες που έχουν αναρτηθεί, αλλά και σε αυτούς που δεν έχουν αναρτηθεί ακόμη, απεικονίζεται η αρχαία πόλη των Αινιάνων Ομίλαι (ή Όμιλος μικρών οικισμών) στις "πηγές του Σπερχειού", μάλιστα στο Χάρτη αυτό αναγράφεται : Sperchi  fons - Homile (Σπερχειού πηγές - Ομίλαι). Με δεδομένα ότι: 1/  Οι Αινιάνες, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, τον Παυσανία και άλλους αρχαίους συγγραφείς εγκαταστάθηκαν αρχικά (1200 π.Χ) στις όχθες του Ίναχου παραποτάμου του Σπερχειού (στη σημερινή θέση "Σπαρτιά" του Γαρδικίου Ομιλαίων) και εν συνεχεία απλώθηκαν μέχρι τις "πηγές του Σπερχειού" (διότι πίστευαν ότι ήταν απόγονοι του Αχιλλέα και σύμφωνα με τον Παυσανία υπερηφανεύοντο γι'αυτό).  2/ Όλοι οι αρχαίοι χάρτες που έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα απεικονίζουν την πόλη Ομίλαι (ή τον Όμιλο μικρών οικισμών των Αινιάνων) να βρίσκονται σε αυτή την περιοχή, ένας δε από τους Χάρτες αυτούς αναγράφει Homilae Pugaki (Ομίλαι - Πουγκάκι). 3/ Στη θέση που βρίσκεται σήμερα το Παλαιοχώριον Τυμφρηστού (Ομιλαίων) Φθιώτιδος (μέχρι το 1946 ήταν συνοικισμός των Πουγκακίων), υπήρχε αρχαίος οικισμός με τελευταία ονομασία "Σελλάκια ή Σουλλάκια". 4/ Στην περιοχή που βρίσκονταν τα "Σελλάκια ή Σουλλάκια" υπάρχει πηγή με την ονομασία "Κεφαλόβρυσο" και σε απόσταση 5-6 χιλιόμετρα περίπου υπάρχει άλλη πηγή με την ονομασία "Κούτσουρο" (αναβλύζουν 30 & 50 λίτρα νερό το δευτερόλεπτο, αντιστοίχως, τον μήνα Αύγουστο).  5/ Τα νερά από τις δύο αυτές πηγές, μαζί με τα υπόλοιπα νερά της περιοχής, καταλήγουν στον έναν από τους δύο βασικούς παραποτάμους του Σπερχειού, τον "Ρουστιανίτη", που παλαιότερα ονομαζόταν "Έλληνας". 6/ Την δεκαετία του 1970, σε κοντινή απόσταση και συγκεκριμένα στη θέση "πηγαδούλια", βρέθηκε τυχαία από κάτοικο της περιοχής ένας λίθινος αμφίστομος πέλεκυς, που ήταν ιερό όργανο του θυσιαστηρίου και έπαιζε σημαντικό ρόλο στην τελετουργία της θυσίας. 7/ Το τοπίο συνθέτει στο σύνολό του μία χρωματική αρμονία, μία φυσική μαγεία και ένα μεγαλείο που είναι αδύνατο να περιγράψει και η πιο ρομαντική φαντασία. Για όλους αυτούς τους λόγους και άλλους που αναφέρονται σε άλλες σελίδες, οι κάτοικοι της περιοχής, αλλά και ορισμένοι ιστορικοί ερευνητές, πιστεύουν ότι κοντά σ'αυτές τις πηγές του Σπερχειού βρίσκεται το Τέμενος και ο ευωδιαστός Βωμός που αναφέρει ο Όμηρος στην Ιλιάδα (Ψ. 141-148).                 

Χάρτης της αρχαίας Θεσσαλίας. Το όνομα Θεσσαλία το έδωσε στην περιοχή αυτή ένα από τα πιο σημαντικά φύλα της Κεντρικής Ελλάδος, που μέχρι το 1900 π.Χ περίπου εντοπίζονταν στα σύνορα της σημερινής Ηπείρου και Θεσσαλίας. Μέχρι τότε η περιοχή αυτή ονομαζόταν "Αιμονία" (Πλίνιος IV 7, 14). Ορισμένοι ιστορικοί ισχυρίζονται ότι το όνομα αυτό το είχε πάρει από την "Αιμόνη", κόρη του Δευκαλίωνα. Σύμφωνα με τον Στέφανο Βυζάντιο, γενάρχης των Θεσσαλών ήταν ο επώνυμός τους, Θεσσαλός, ο οποίος ήταν πατέρας του "Γραικού" (που γέννησε με την Πανδώρα, κόρη του Δευκαλίωνα) και του "Ελλού" (που γέννησε με την Αιμόνη, κόρη του Δευκαλίωνα και αδελφή της Πανδώρας). Ο Θεσσαλός όταν ολοκλήρωσε την κατάκτηση της περιοχής αυτής την ονόμασε "Θεσσαλία" και την μοίρασε σε τέσσερα τμήματα: α/ Την  Θεσσαλιώτιδα, β/ Την Πελασγιώτιδα, γ/ Την Εστιαιώτιδα και  δ/ Την Φθιώτιδα (Αχαϊα Φθιώτιδα), τμήμα της θα αποτελέσει αργότερα η "Μαλίδα" (Μαλιείς) και η "Αινίδα", χώρα των Αινιάνων. Στην περιοχή της Θεσσαλίας εντάχθηκαν αργότερα και η Περραιβία που ευρίσκετο Βόρεια, η Μαγνησία που περιελάμβανε το παραθαλάσσιο τμήμα των Τεμπών και η Δολοπία που ευρίσκετο βορειοανατολικά του Τυμφρηστού. Στο Χάρτη αυτό απεικονίζεται  μεταξύ άλλων και η περιοχή όπου ευρίσκετο το "Δώτιον πεδίον", που ήταν η κοιτίδα των Αινιάνων καθώς και η πόλη Ανθήλη, όπου πραγματοποιήθηκε η πρώτη Αμφικτυονία, η "Πυλαία", από τα συγγενικά γειτονικά φύλα και συγκεκριμένα από τους Αινιάνες, τους Μαλιείς, τους Αχαιούς Φθιώτες, τους Δόλοπες και τους Λοκρούς.                              

Χάρτης ("Επιπεδογραφία"), που φιλοτεχνήθηκε από τον Ρήγα Βελεστινλή το 1797 στη Βιέννη (σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο Μπενάκη στην Αθήνα), στον οποίο  μεταξύ άλλων απεικονίζονται: Το στενό μονοπάτι ("πέρασμα") των Θερμοπυλών, οι εκβολές του ποταμού Σπερχειού, που τότε ονομαζόταν "Ελλάδας", τα όρη Οίτη και Οξυά (ΟΞΙΑΙΣ), απ' όπου διερχόταν ο αρχαίος δρόμος ("Καλλίδρομος") με κατεύθυνση προς την Λοκρίδα, Βοιωτία, Αττική, παρακάμπτοντας τον δυσκολοδιάβατο Σπερχειό ποταμό και τα στενά των Θερμοπυλών.

GRAECIA   FOEDERATA    IN   TROIAM   CONIURANS   ex   HOMERO   RATAN   II   Anno 1694   GULIFIMI   SON   NIKOLAI

Χάρτης του 1694, που απεικονίζει τις  περιοχές των  αρχαίων Ελληνικών φύλων :  "Μυρμιδόνων"(MERMIDONES), "Αχαιών - Φθιωτών" (ACHAIA), "Δολόπων" (DOLOPES)  κ.ά .    

Χάρτης  του 1850 που απεικονίζει τον αρχαίο δρόμο που συνέδεε  την Ήπειρο και την Θεσσαλία με την Ν. Ελλάδα και την Πελοπόννησο, παρακάμπτοντας τον Σπερχειό ποταμό. Επίσης, απεικονίζει μεταξύ άλλων και την αρχαία πόλη "Κάλλιον"(Callium), στην ίδια θέση που βρίσκεται ο σημερινός οικισμός Μάρμαρα Φθιώτιδος (μέχρι 1927 Σέλλιανη). Για την αρχαία πόλη Κάλλιον ή Καλλίπολη, που κατεστράφη ολοσχερώς από τους Γαλάτες το 279 π.Χ, υπάρχουν πολλές απόψεις. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η αρχαία πόλη Κάλλιον ευρίσκετο στη ίδια θέση που ευρίσκετο ο οικισμός "Βελούχοβο"(σήμερα ο οικισμός αυτός έχει καλυφθεί από τα νερά της τεχνητής λίμνης του Μόρνου), άλλοι ισχυρίζονται ότι  η  αρχαία πόλη Κάλλιον ή Καλλίπολη ευρίσκετο στην ίδια θέση που βρίσκεται ο σημερινός οικισμός Κλαψί της Ευρυτανίας. (Η διενέργεια συστηματικών ανασκαφών στο Κλαψί  και την ευρύτερη περιοχή θα αποδείξει την όποια αλήθεια της εκδοχής αυτής). Πάντως μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους και συγκεκριμένα με το Β/Δ "Περί συστάσεως των Δήμων" (22 -12- 1833/, 8 -1- 1844, Φ.Ε.Κ 3/ 10 -1- 1834), συστάθηκε ξεχωριστός Δήμος, με την ονομασία "Δήμος Καλλιέων", είχε έδρα την Σέλλιανη (σημερινά Μάρμαρα Φθιώτιδος) και περιελάμβανε τα χωριά της Δυτικής Φθιώτιδος που βρίσκονται γύρω από την Σέλλιανη (Μάρμαρα).            

Χάρτης του 1853 που απεικονίζει τον αρχαίο δρόμο που συνέδεε την Ήπειρο και την Θεσσαλία με την Νότια Ελλάδα και την Πελοπόννησο, παρακάμπτοντας τον δυσκολοδιάβατο και επικίνδυνο Σπερχειό ποταμό (Ράχες Τυμφρηστού - Οξυά - Ναύπακτος - Αντίρριο - Πελοπόννησος). Επίσης, ο Χάρτης αυτός απεικονίζει τον αρχαίο οικισμό "Μαζαράκι", που δεν υπάρχει σήμερα και ο οποίος ευρίσκετο μεταξύ του σημερινού οικισμού "Τυμφρηστός" (Capsi) και του σημερινού οικισμού "Πουγκάκια" (Pugaki).    

DAVID  RUMSEY ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΑΡ.ΣΥΛΛΟΓΗ www.google.com

Χάρτης του 1835 που απεικονίζει: Την περιοχή του Σπερχειού με την ονομασία «Ελλάδα», καθώς και τον αρχαίο δρόμο κατά μήκος της Πίνδου-Οξυάς (Pindus Monnt DROME). 

DAVID RUMSEY (ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΑΡ ΣΥΛΛΟΓΗ)   www. google.com 

Χάρτης του 1858 που απεικονίζει τον αρχαίο δρόμο («Καλλίδρομο»), που συνέδεε την Ήπειρο και την Θεσσαλία με την Νότια Ελλάδα και την Πελοπόννησο παρακάμπτοντας τον δυσκολοδιάβατο και επικίνδυνο Σπερχειό ποταμό καθώς και τα στενά των Θερμοπυλών. Επίσης, στο Χάρτη αυτό απεικονίζονται: το Βελούχι, το Καρπενήσι, τα Πουγκάκια (Pugaki), η Οξυά (Μ΄. Oxia) κ.α. Σήμερα από το ίδιο σημείο (Ράχες Τυμφρηστού, «Κοκκάλια», Οξυά) διέρχεται το «Ευρωπαϊκό Μονοπάτι Ε. 4» (Βλ. Δορυφορική φωτο: Google image 2014).

                  

Το Ευρωπαικό Μονοπάτι Ε.4 ξεκινάει από το Γιβραλτάρ και μέσω Γαλλίας - Ελβετίας - Αυστρίας - Ουγγαρίας - Ρουμανίας - Βουλγαρίας,  μπαίνει  στην  Ελλάδα  και  διασχίζοντας  την κάθετα, ακολουθεί τον αρχαίο Ελληνικό δρόμο, από την Πίνδο - Ράχες Τυμφρηστού - Οξυά - Δελφούς, περνάει απέναντι στην Πελοπόννησο, φθάνει Βυτίνα - Σπάρτη - Γύθειο, συνεχίζει στην Κρήτη, την οποία διατρέχει από τη μία άκρη στην άλλη, τερματίζοντας στη Ζάκρο. Το συνολικό μήκος είναι 6000 χλμ. από τα οποία 1600 χλμ. περίπου είναι σε Ελληνικό έδαφος. Το Ευρωπαϊκό Μονοπάτι Ε.4 έγινε για "πεζοπορικές διαδρομές" σε περιοχές με αξιόλογο φυσικό περιβάλλον και ιστορικό περίγυρο, για να συμβάλλει στην ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών τουρισμού. Το Ευρωπαϊκό Μονοπάτι Ε.4 το διαχειρίζεται η ομοσπονδία European Ramblers Association με έδρα στην Kassel της Γερμανίας ( www.era-ewv-ferp.com ).  

                                      
                                              ΦΩΤΟ : ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ  ΜΟΝΟΠΑΤΙ  Ε. 4 (www. era-ewv-ferp.com).   

1

2

                                                                               3

Οι παραπάνω 3 φωτογραφίες απεικονίζουν το τμήμα του Ευρωπαϊκού μονοπατιού Ε. 4, που διέρχεται από την κορυφογραμμή Ράχες Τυμφρηστού - Κοκκάλια - Σαράνταινα - Οξυά (Καταφύγιο Οξυάς). Η απεικόνιση της διαδρομής είναι τρισδιάστατη (Google image 2014) και αναγράφονται αναλυτικά τα σημεία της διαδρομής (Φωτο: 1, 2). Το τμήμα αυτό της διαδρομής του Ευρωπαϊκού μονοπατιού Ε. 4 βρίσκεται στα όρια των Νομών Φθιώτιδος και Ευρυτανίας και εντός της Γεωγραφικής Περιφέρειας του Καλλικρατικού Δήμου Μακρακώμης. Ο Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Μακρακώμης θα πρέπει άμεσα να τοποθετήσουν στο τμήμα αυτό της διαδρομής τις ειδικές πινακίδες Ε. 4, διότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος τα γνωστά ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα να προκαλέσουν μη αναστρέψιμη καταστροφή όχι μόνο στο Ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε. 4 αλλά και στο περιβάλλον με την "εξαιρετική απείραχτη φύση" με τον αυτοφυή χλοοτάπητα που καλύπτει την επιφάνεια χιλιάδες χρόνια και του οποίου η αναχλόαση, σύμφωνα με τους ειδικούς επιστήμονες, καθίσταται αδύνατη εάν καταστραφεί. Οι Α/Γ, τα έργα εσωτερικής οδοποιίας, τα κτίσματα για την παραμονή των υπαλλήλων, οι αποθηκευτικοί χώροι, οι πυλώνες των μετασχηματιστών και μεταφοράς Η/Ε, κ.λ.π, που σχεδιάζουν να εγκαταστήσουν στην περιοχή αυτή θα την μετατρέψουν από Όαση σε Βιομηχανική ζώνη. (Βλ. Περισσότερα Σελίδες: Φωτογραφίες & Για μένα - Επιστολές).  

        

Χάρτης  του Υπουργείου Γεωργίας και της Δ΄ Κυν. Ομοσποδίας Ελλάδος, που απεικονίζει τις ελεγχόμενες  κυνηγετικά  περιοχές,  για  την  προστασία και αύξηση  της  άγριας πανίδας και ορνιθοπανίδας εν γένει (Ν. Δ 177 / 1985). Όπως προκύπτει από τον Χάρτη αυτό, στις ελεγχόμενες κυνηγετικά περιοχές (περιοχές που απαγορεύεται το κυνήγι) συμπεριλαμβάνεται ολόκληρη η κορυφογραμμή από τις Ράχες Τυμφρηστού μέχρι την Οξυά ("Κοκκάλια", "Καράβι", "Σαράνταινα"κ.λ.π).  

                       ΧΑΡΤΗΣ ΤΩΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΩΝ ΒΙΟΤΟΠΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ 
Σύμφωνα με το πρόγραμμα βιοτόπων "CORINE" της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (11η  Γ΄ & Δ΄ 1991), η  περιοχή "Τυμφρηστός" και "Πηγές Σπερχειού" (αριθ. 264 & 288) φιλοξενεί ένα σύνολο φυτών και ζώων που συγκροτεί ένα οικοσύστημα μοναδικό στην Ελλάδα και είναι ένας από τους σημαντικότερους βιότοπους του Ελλαδικού χώρου. Είναι απορίας άξιο, πώς η περιοχή αυτή δεν έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα για τον άνθρωπο και τη Βιοσφαίρα της UNESCO, καθώς και στο δίκτυο NATURA 2000 (οδηγία 92/ 43/ Ε.Ο.Κ της 21 - 05 - 1992), για την διατήρηση των οικοτόπων και της άγριας χλωρίδας και πανίδας.             

Χάρτης που απεικονίζει την περιοχή όπου βρίσκονταν τα "Πολιτοχώρια", κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας. Η ονομασία "Πολιτοχώρια" προήλθε από τους μεγάλους δεσμούς που είχαν οι κάτοικοι των χωριών αυτών με την Κωνσταντινούπολη και τις συχνές επισκέψεις στην "Πόλη", για εμπόριο, για εργασία, για σπουδές παιδιών κ,λ.π.     

Χάρτης που απεικονίζει την ορεινή και δυσπρόσιτη περιοχή της Ηπείρου, όπου ευρίσκετο το "Σούλι" με τα 11 χωριά του (Σούλι, Κιάφα, Αβαρίκο, Σαμονίβα, Τσικούρι, Περιχάτι, Βίλια, Αλποχώρι ή Αλσοχώρι, Γκιονάλα, Τσεφλίκι ή Παλιοχώρι). Επίσης, ο Χάρτης αυτός απεικονίζει και την ευρύτερη περιοχή με τις εύφορες πεδιάδες της Παραμυθιάς, του Μαργαριτίου, του Φαναρίου κ.λ.π, όπου ευρίσκετο το "Παρασούλι" με τα 70 (περίπου) χωριά του. Οι περιοχές αυτές ήταν τμήμα της αρχαίας Θεσπρωτίας, κοιτίδας του Ελληνισμού. Στις περιοχές αυτές κατοικούσαν στην αρχαιότητα τα πιο γνήσια αρχαία Ελληνικά φύλα (Γραικοί, Σελλοί ή Ελλοί, Έλλοπες, Αινιάνες - Δωδωναίοι, Κασσωπαίοι κ.ά). Μέχρι τον 17ον αιώνα ο πληθυσμός της περιοχής αυτής ήταν Ελληνικός, με ελάχιστους Τούρκους και Αλβανούς. Τον 17ον αιώνα και συγκεκριμένα μετά το δεύτερο αποτυχημένο κίνημα του Μητροπολίτη Λαρίσης - Τρίκκης, Διονυσίου του Φιλοσόφου (1611), οι Οθωμανοί για να επιβάλουν την απόλυτη κυριαρχία τους άρχισαν τον βίαιο και σκληρό εξισλαμισμό των κατοίκων της περιοχής. Οι Έλληνες που αρνούνταν να εξισλαμισθούν εγκατέλειψαν την περιοχή και μέσου του αρχαίου δρόμου που συνέδεε την Ήπειρο και την Θεσσαλία με την Νότια Ελλάδα και την Πελοπόννησο, μετακινήθηκαν και εγκαταστάθηκαν σε άλλες περιοχές όπως την ορεινή Θεσσαλία, την Ευρυτανία, την ορεινή Δυτική Φθιώτιδα, την ορεινή Ναυπακτία την Πελοπόννησο κ.ά. Επίσης, την περίοδο αυτή δημιουργήθηκε η "Σουλιώτικη Συμπολιτεία", πάνω στις ορεινές και δυσπρόσιτες περιοχές του Σουλίου. Οι περισσότερες οικογένειες των Σουλιωτών ήταν από την περιοχή αυτή, όπως ο Λάμπρος Τζαβέλας (ο πατέρας του ήταν ιερέας στην περιοχή της Παραμυθιάς και δεν ήταν δυνατόν να εξισλαμισθεί), ο Ζέρβας (από το Ζερβό Άρτας), ο Δαγκλής κ.ά. Το όνομα "Σούλι" που έδωσαν στην ορεινή και δυσπρόσιτη περιοχή που εγκαταστάθηκαν δεν είναι τυχαίο, ήθελαν με το όνομα αυτό να θυμίζουν την αρχαία καταγωγή τους από τους "Σελλούς" (Βλ. Ανδρ. Κάλβος, Κων. Πανταζής, Λαμπ. Κουτσονίκας, Αθαν. Ψαλίδας κ.ά). Αλλά και μετά το 1803-1804, όταν αναγκάσθηκαν από τον Αλή πασά να εγκαταλείψουν το "Σούλι" και να εγκατασταθούν σε άλλες περιοχές, πάλι θέλοντας να θυμίζουν την καταγωγή τους, έδωσαν τα ονόματα των παλαιών χωριών τους όπως: Σούλι, Παλιοχώρι, Σέλλιανη, Φτέρη, Νικολίτσι, Αλποχώρι, "Κράβαρι" = Κραβαρίτες, στην ορεινή Ναυπακτία κ.ά.